Boş Yere Yorulma

Haydi Evrende Yolculuğa Çıkıyoruz

Büyük bir patlama boşluğun gücü ve dünya.Mikroorganizmalar,hayvanlar bitkiler sıfırdan başlıyoruz.Tertemiz bir sayfa.Yeni farketmeye başlıyoruz her şeyi.Bir bebek gibiyiz otuz yaşında olsakda.Sistem,zaman başlıyor aldı eline baltayı bizi bir ağaç gibi yontmaya.Konuşamıyoruz koklaşıyoruz daha.Yazamıyoruz çiziyoruz.Derdimize derman bulamıyoruz belki.Bir arabamız yok bir kıyafetimiz bile yok.Neyin iyi neyin kötü olduğunu bile bilmiyoruz.Vücudumuzu bile daha tanımıyoruz.Cinsiyet,ırk,yaş böyle şeylerin önemi yok bizim için.Bir gurultu geliyor midemizden pervaneye dönüyoruz ansızın.Ne yapacağız garip bir duygu.Avlanmaya başlıyoruz.Vejetaryan yok daha aramızda.Tek derdimiz karnımızı doyurmak.Sonra yorgunluk çöküyor bir anda dalıp gidiyoruz uykuya.Güneş ışınları temas ettiğinde yüzümüze uyanıyoruz.Aman tanrım yine açız.Ne olacak böyle daha yeni doyurduk karnımızı.Bir de bakıyoruz etrafımıza dün yediğimiz yok piyasada.Yeni arayışlara giriyoruz ve yeni buluşlara imza atıyoruz.Ne kadar da safız o zamanlar.Yalan söylemeyi bilmiyoruz.Çünkü kime yalan söyleyeceğiz ihtiyacımız yok ki.Günler ayları kovalıyor yüzümüzde bir kaşıntı,vücudumuzda bir koku ilk gördüğümüz dereye atlıyoruz.Bir rahatlama bir ferahlama.Doğa başlıyor hünerlerini bize öğretmeye.O kadar rengarenk meyvleri var ki bizi cezbediyor.Belki de o zamanlar kaç insan öldü zehirli mantarı yiyerek.Ne kadar basit ölümler oldu.Evrenin başlangıcına denk gelen bu insanların suçu neydi acaba.İsteklerimiz o anda başlıyor zaten.Hemen bir mağara bulalım sığınalım.Eyvah mağara karanlık ne yapacağız.Edisonun doğmasına daha asırlar var.Doğa hadi be göster kendini aydınlat şu mağarayı da yengenin yüzünü görelim.Yan mağaradaki komşu ateşi bulur tüm mağaralar şenlik yapar.Ateş öyle bir güzel gelir ki tapmaya başlarlar.Gökyüzüne bakarlar parlak taşları tutturmuşlar havaya.Kafamda deli sorular başlar artık.Biz de geldik hazıra konduk arkadaşlar.İnsanoğlunun geldiği seviyeyi az da olsa anlatmaya çalıştım.Evren sonsuz olunca evreni anlamak için gereken zamanda sonsuz gibi.Teknoloji hızla gelişiyor.Belki asırlar sonra benim şuan yazdıklarım yukarıdaki paragrafın ilk satırı olacak.İnsanlar arabalara benzin koyup gidiyor.Zamanları para kazanmak için harcayıp sağlıklarını kaybediyorlar.Ne salakmışlar diyecekler belki.Çarpışan oto yapmışlar çarpışıp birbirlerini öldürüyorlar diyecekler.Kafasına buz düşünce ölen insanlar var diyecekler.Saçma sapan br virüsten ölüyorlarmış diyecekler.Yani eskiden zaman bzim insanları becermiş,politikacılar siyasetçiler hepsi tren yapmış ama kimse sesini çıkarmamış ta diyecekler.Biz kısacık ömrümüzde basit pişmanlıklarımızla oyalanıp duralım.Herşeyin ortada olduğu ama kalın kafamıza yerleşmeyen şeyler var.Dünyanın dışında belki bizimle oynayan varlıklar var bilemeyiz ki.Hayal gücümüzü zorlayabileceğimiz bir sınır noktası var.Gözünü kapayın ve yukarıya doğru yükseldiğinizi hayal edin.Bulutların arasından geçtik atmosferi aştık.Yanımıza da en sevdiğimiz insanı aldık.Şuan uzaydayız.Aman tanrım bir patlama oldu ve tüm dünya yok oldu.Sadece okyanuslar ve bir iki kıta parçası var.Tekrar düştük dünyaya.Sadece iki kişiyiz.Sevdiklerimiz arkadaşlarımız ailemiz herşey yok olmuş.Sanki dünya kendine format atmış.Ama bizi unutmuş.İlk olarak ne yapardınız?Şoka girip hüngür hüngür ağlarmıyız.Oh be istediğim oldu sadece ikimiz varız artık mı deriz.Ne kadar süre böyle yaşarız.Evren bize hemen yalnızlığı hatırlatıp karalar bağlamamızı sağlar.Dünya bizimdir ama yalnızlık yer bitirir.İmkansız gibi görülse de bazı aşıkların gözü dünyayı böyle görebilir.Sadece kendilerinin olduğunu düşünürler.Tekar kapadık gözümüzü çıktık dünyadan ve uzaydayız.Galaksimizden milyarlarca olduğu ya da bilinenin bu olduğunu varsayarsak ömrümüz yetmiyor.Bitmiyor evren bir türlü.Bu kadar sonsuzluk içinde kendimiz bir yere koyduğumuz zaman biz kimiz ki.Etimiz ne budumuz ne bizim.Ya da dünya da kendini lider sanan bozuntular.Siz kimsiniz.Belki de paralel bir evrene denk geliriz.Kendimizi görürüz orada bambaşka bir hayatla nereden bilebiliriz ki.