Bir "Shizaya" Hikayesi (Yaoi)

Bölüm 6 - Ikebukuro'nun En Güçlü Adamı

[[Bölümlerimin kısa olduğu ile ilgili şikayet aldım da... Gomen! Alın size uzun bölüm! Ne yazdım be... Sınavların bitmesi şerefine, bu bölümü sizlere sunuyorum!]]

*??*

??: Başkanın çıktığı doğru mu?
??: Duyduğuma göre öyleymiş.
??: Ne duymasından bahsediyorsunuz aptal herifler?! Tabii ki çıktı!
??: Sonuçta iki senedir hapisteydi...
??: Ne olmuş yani, başkan bu! Çıktı bir şekilde!
??: Beni özlediniz mi, millet?

Şu anda tenha bir sokak köşesindeyiz. Kokain satımı yapan serserilerden oluşan bu 30 kişilik grup, grup başkanının yeri bilgisini satın alan polisler tarafından yakalanmış ve grup dağılmıştı. Şimdi adamın kefanetinin ödenmesi ile yine bir araya geldiler...

??: Başkan!

Adam gülümsedikten sonra geçip her zamanki çöplüğüne oturdu.

??: Şimdi ne yapacağız?
Başkan: Sorman bile hata... Ona gidiyoruz.
??: Kimden bahsediyorsunuz?
Başkan: Beni parayı görünce satan o p**evenk muhbir...

Adam cebindeki silahı çıkartıp yaverinden aldığı mermileri içine koydu.

Başkan: Orihara...

Sinirle mermileri yerleştirmeyi bitirip atışa hazır hale getirdi.

Başkan: ... Izaya.

*Izaya Orihara*

Saat: 08:00

Aah! Belim beni öldürüyor! Yattığım yerden doğrulamadım bile!

Peki boynumdaki ağrı ne böyle?! Hof! Kırılıyorum resmen!

Demeye kalmadan ne olduğunu fark ettim.

Çekyatta yatıyordum.

Neden çekyatta yattım lan ben?! Ayağa kalkamıyorum resmen?!

Aynı şekilde demeye kalmadan dün olanları hatırladım... Ah... Ama bu tutulan boynumun acısını geçirmiyor!

-*5 saat önce.*-

Izaya: Her neyse.

Bunaldım artık ondan, bir insan gerçek duygularından bahsederken öylece piç piç gülmezssin!

Her neyse, ben Izaya Orihara'yım. Asla değişmeyecek bir gerçeklik. Onunla uğraşmaya değmez, kendini ne sanıyor ki--?

Dedim ve kolumdan tutup beni kendine döndürdü, ve sarıldı.

Ne yapacağımı bilmeden Shizuo'nun bedeninin sıcaklığı beni sararken öylece kalakaldım. Az önce söylediklerimin hepsi uçup gitmişti. Aslına bakarsak onun bedeninin sıcaklığı beni sardığı an her şey uçup gitmişti.

Psikolojik olarak geçirdiğim tramvaların haddi hesabı yoktu.

Düşünsenize, diyorsunuz ki...

Bu şehir benim ellerimde... Ben Izaya... Korkulu rüya... En iyi muhbir...

Ve bir anda bu cümle...