Bir "Shizaya" Hikayesi (Yaoi)

Bölüm 9 - Hastalıkta ve Sağlıkta

[[BEN SÖZÜMÜN ERİYİM! 30 oy olunca yeni bölüm yazıyorum dedim, bakın yazdım bile.  Ne zaman 30 oy olsa o zaman yazacağım işte :D Bu bölüm de special edition gibi oldu :D İyi okumalar ^^]]

*Shizuo Heiwajima*

Yavaşça gerindikten sonra yatakta doğrulup kolumdaki saate baktım. Saatin daha çok erken olduğunu gördükten sonra başka bir iç çekiş ile kendimi yastığa doğru geri bıraktım. Üzerimde sadece gömleğim ve iç çamaşırlarım vardı, bunu çarşafa temas eden tenimden anlayabiliyordum. Duvara bakmaktan sıkıldıktan sonra yine ve yine iç çekip yastığa sarılarak yatakta sağıma döndüm... 

Aldığım derin nefesi bırakırken yavaşça kapattığım gözlerimi açtım.

Hah?!

Telaşla üzerimden yorganı atıp ayağa kalktım ve ayakta az önce burun buruna geldiğim Izaya'yı süzdüm. O şokumu sonrası için saklayıp pantolonumu bulmaya çalıştım, alt katta olduğunu hatırlayınca aşağı indim. Sessiz küfürler ederken pantolonumu giyindim. 

Lanet olsun.

*Dün gece*

Izaya'nın yalnız kalacağı düşüncesine dayanamamış olmam, artık beni işkillendirmiyordu. Çünkü... Bir kereliğine olsa da... Sanrım annemin söylediklerine kulak asma vaktim gelmişti.

Güveçleri yedikten sonra,  onu yalnız bırakmayı yine istemedim.

Öyle Izaya'yı sevdiğimden filan değil.

Beni böyle aman yalnız kalmasın, bir şey olur diyecek tiplerden sanmayın.

Ben bencilim.

Bu yüzden onu yalnız bırakmıyorum. Cümleyi düzeltmek gerekirse; ben yalnız kalmak istemiyorum.

Izaya bir anda karşımda dikilince ne yapacağımı bilemeden bir adım geri çekildim. 

Fakat o anda, içimden hissedilebilecek en boktan duygulardan biri silinmişti.

Şüphe.

Izaya'nın yüzünde öyle bir gülümseme vardı ki... Anlaşılan değişen tek şahıs ben değilim. Beklemediğim bir anda bana sarılınca boş bulunup öylece kalakaldım. Başta  onu itmeyi planladım ama... Hayır. 

Çünkü...

İtmek istemiyorum.

Ben... Ben kıskanıyorum. Yalnız olmayan insanları. Tamam belki arkadaşlarım var, fakat, asla bir sevenim olmadı. Asla. Seven insanları, daha doğrusu sevilen insanları hep kıskandım.

Ve elimdeki şansı itersem aptal gibi hissetmekten korktum.

Ne yani gay filan olmayı kabul mu ediyorum?! Aşağılık bir insan gibi?!

...

---------------------------------------------------

-Anne! Şu herifler el ele mi dolaşıyor?!

-Onlar eşcinseller hayatım, aynı cinsten olsa da insanlar birbirlerini sevebilirler. Kimi seveceğini sen seçemezsin.

-Bu iğrenç!