Hunter. (On Hold)

Chapter 5

Surely borne our griefs and carried our sorrows.
-----Isaiah 53:4

**

I didn't pack shit.

I'm not leaving anywhere, with a vampire, who he said not to trust. So hindi ko na gagawin ang mga sinasabi niya. Pinagkatiwalaan ko siya sa kauna-unahang beses at inasar pa niya ako. That fucker. So ngayon wala akong ginawa at tingnan nalang natin kung gaano niya magugustuhan.

Malapit na ang oras. I have the TV on, ang kalahating pagkatao ko ay nanonood para maipakita naman sa owner na maganda ang palabas nila. And the other half of me is trying to pay attention, too excited because Ace is going to be here any moment. And that part of me terrifies me.

Hindi dapat ako excited. Dapat ay aware ako at handa. Handa dahil isang vampire ang paulit-ulit na nakakapasok sa bahay ko. Isang vampire na kilala kung sino ako, anong pangalan ko. Kaya niyang ibalita ang mga nalalaman niya tungkol saakin sa ibang vampire at maaring ikamatay ko habang ako'y natutulog.

Ang baril ko ay nilalaro ko sa pamamagitan ng daliri, swinging it. I don't trust him anymore, just like he said. Pinagkatiwalaan ko siya ng isang beses at hindi na 'yun masusundan pa. Siguradong alam niya rin. And he's never earning that trust back, depende kapag tao siya.

"You're a stubborn ass, aren't you?"

Lumingon ako sakanya, itinigil ang pagswing ng baril sa aking mga daliri. Tinutok ko ang baril sakanya, shooting it off. Naglaho sa pwesto si Ace bago pa man tumama ang bala sa katawan niya. I swear under my breath, shoving the gun in my holster. I glare at his sheepish grin, whose now on the other side of the room.

"Yeah, I am." Sagot ko.

He crosses his arms. "Sinubukan mo nanaman akong patayin. I guess our talk yesterday meant nothing."

"Sa kasamaang palad. Oo." Pagsangayon ko.

Tinitigan ako ni Ace ng napakatagal. "Seryoso ako kahapon na susunduin kita."

Inirapan ko siya. "Pinayuhan mo ako na wag magtiwala sa vampires. Ang mga salitang yun ang may katuturang lumabas sa bibig mo simula nang makilala kita."

He winces. "Okay. Binabawi ko na yun ngayon. C'mon."

"No!" Bulyaw ko sakanya. "Hindi ako pupunta!"

He glares at me. "I'm becoming impatient. Sasama ka saakin ng mapayapa o idadaan ko sa dahas. Mamili ka sa dalawa."

"Hindi ko nga alam kung saan tayo pupunta!" Ang boses ko ay parang isang batang nagwawalang pumunta sa zoo.

"Sa isang lugar kung saan may mga taong katulad mo." Sabi ni Ace.

"I don't trust you," I growl.

He's then suddenly right in front of me, muntik na akong mapatalon paatras pero nanatili akong nakatayo. His eyes are a greem color, I realize. Maliwanang at malinaw na green na mata. "I will never hurt you, Scar. You have to trust me on that one."

Sinabi niya iyon na puno ng kaseryosohan. Gusto kong maniwala sakanya. "I don't trust anyone." Naglakad ako at nilagpasan siya, naglakad palayo sa aking kwarto. I want him out of my house now. Ayokong nandito siya, ayokong nandito ako.

Sinusundan niya ko. Hindi siya tumitingin sa mga display sa hallway, parang alam na alam niya ang details sa bahay ko. It's like he's been here before. It's like he knows there's a sitting picture of my dad sitting on my dresser, papaanong ang laptop ko ay nakaopen sa google map at ang closet door na nakabukas, puno ng magulong damit.

He really has been stalking me, isn't he?

"Go away."

He smirks, sumandal sa aking dresser na ang kasunod ay doorway. "Ayokong umalis na hindi ka kasama. Start packing your shit."