Autist

Ik was pas 4 jaar oud. Ik moest borden naar de tafel brengen, maar per ongeluk liet ik ze vallen..

"Kijk nou Yeremi wat je doet! Autist! Alle borden express omgegooit om mij nog meer hoofdpijn te bezorgen!" Een pets in mijn gezicht. Ik viel op de grond midden in de scherven die overal verspreid lagen. Er vormde een plasje bloed bij mijn knieen en ook in mijn handen zat glas. Het deed pijn. Ik schreeuwde. Een hoge schrille overslaande stem die riep dat het mijn eigen domme schuld was. De stem stierf weg en het werd zwart voor mijn ogen.

De dag van mijn zevende verjaardag brak aan op een koude Decemberdag. Ik wilde kaarsjes uitblazen en slingers zien. Spelen met vriendjes en cadeautjes uitpakken. Maar ik had geen vrienden. Ik was alleen. Ik kwam die koude zaterdagochtend naar beneden en er lag een briefje op tafel:

Pa en Ma zijn aan het werk. We zijn rond 6 uur vanavond wel weer thuis.

Ik moest de hele dag huilen. Toen mijn ouders eindelijk thuis kwamen waren ze moe en chagerijnig en hadden ze geen zin in gehuil aan hun hoofd dus stuurden ze mij al na het avondeten naar bed. Ze waren mijn verjaardag vergeten.

Tot aan mijn 12e werd ik naar behandeld, geslagen, mishandeld en geestelijk gehersenspoeld. Ze noemden me dagelijks 'autist' want ik was in hun ogen anders dan de andere jongens. Ik verlangde er naar om met leeftijdsgenootjes te spelen maar het werd staalhard verboden door mijn ouders. Ze hielden me thuis omdat ze zich voor mij schaamden.
Ik vroeg me af waarom.
Eerst wanneer ik in de spiegel keek vond ik me er normaal uitzien. Grote donkerbruine ogen en kleine zwarte krulletjes en een klein postuur. Als ik nu in de spiegel zou kijken, zie ik een heel ander beeld; Een bijna kaal hoofd waardoor mijn neus veel groter leek en mijn ogen ook donkerder en bozer leken. Littekens van mishandelingen tekenden mijn gezicht. Mijn moeder verzon tegenover anderen altijd een smoes waarom ik die littekens had.. Op mijn twaalfde kreeg ik een flinke groeispurt. Ik werd groot en stevig. Ik was binnen korte tijd een van de langsten in mijn klas. De kinderen in mijn klas keken opeens heel anders tegen me op en pesterijen werden steeds minder.. Op de een of andere manier leken ze bang voor me te zijn.. Ze wilden het liefst niets met me te maken hebben want dat las ik in hun ogen en aan hun gedrag. Niemand wilde met mij samen werken en niemand koos me ooit bij gym. Dat komt misschien wel doordat ik zo geweldadig overkom.. In de klas zit ik standaart alleen. Ik ben het gewend geraakt. Ik ben anders dan anderen. En dat moet ik accepteren.. Maar iets in mijn hoofd zegt dat dit niet langer zo door kan gaan...

December 03-12-12

De buitenlucht voelt koud aan wanneer ik naar buiten stap. Een paar natte sneeuwvlokjes vallen uit de lucht naar beneden. Ik pakte me in met een sjaal en een muts en met veel tegenzin fiets ik naar school. Ik zie er tegenop om 10 kilometer lang helemaal alleen naar school te fietsen.. maarach er zit niets anders op. "He! Yeremi Wacht even!" Stomverbaasd keek ik achterom. Nooit toonde iemand belangstelling voor me en nu werd ik opeens geroepen! Het was het nieuwe meisje in mijn klas. "Hi" zeg ik zo neutraal mogelijk en ik probeerde niet te laten merken hoe blij ik eigenlijk was. "Woon je soms ook in Noordwijk?" Vroeg het meisje nieuwschierig. "Ik? Eh.. ja" "Oh ik heb je nooit eerder gezien.." het meisje kijkt me een beetje vreemd aan. Stom stom stom. Ik haatte mijn moeder dat ze me altijd thuis hield en dat ik nooit buiten mocht spelen. Zelfs in mijn eigen dorpje waar ik mijn levenlang woon, leek ik een vreemde voor velen. Ik kijk naar het meisje dat naast me fietst. Haar blonde haren wapperen vrolijk in de wind. Spontane sproetjes rond haar neus en blauwgroene ogen. "Wat kijk je?" Het meisje kijkt me geergerd aan. "Sorry" Shit! Nou heb ik het verpest. "Wat heb je voor vlekken op je gezicht?" vraagt het meisje nieuwschierig. "Ik ben in de brand gestoken door mijn moeder omdat ik een keer de aardappelen liet overkoken" Ik zei het alsof het de normaalste zaak van de wereld was om in brand te worden gestoken. "hahaha! gekkerd" Het meisje moest erom lachen.. "Waarom lach je? Ik ben serieus." Ik keek met donkere verdrietige ogen het meisje aan. "Je bent gek!" Het meisje keek me raar aan. "Onze klasgenootjes hebben gelijk.. Je spoort niet helemaal" Het meisje begon plots harder te fietsen en keek niet meer achterom. 

Ik voelde me vernedert. Ik had gewoon niet willen liegen tegen dit meisje.. En dit krijg ik ervoor terug?! Ze geloofde me niet.. Die Bitch. Net zoals al die andere verdomde kinderen uit mijn klas.

Met een hoofd wat lijkt op onweer loop ik de klas in. "Ga maar een briefje halen want je bent te laat" De leraar wuifde me de klas uit. "verdomme" bromde ik net iets te hard. "Dat hoorde ik! En dat soort taal gebruik duld ik hier niet!" De leraar kijkt me boos aan. "Ga je maar melden bij de conrector en kom niet terug in deze les" De leraar gooide met een harde klap de deur dicht. Ik trapte met mijn been tegen de deur aan. Frustraties moest ik kwijt. De ochtend begon al goed.. Dus niet. Met tegenzin loop ik naar het kantoor van de conrector. "Ik moet me melden van mevrouw Bijlings." Zeg ik bot. "Jongen toch.. leer je eens gedragen" In een waas zag ik zijn hoofd langzaam heen en weer schudden. Ik had opeens ontsettend veel zin om hem wat aan te doen.. Ik keek om me heen en zag dat de gang leeg was.. Zou ik? Op het moment dat ik bijna het kopje koffie kapot wilde slaan op de conrector zijn hoofd, wist ik me nog net op tijd te bedwingen want er kwam een leerling aangelopen. Het was Stephanie. De grootste bitch en arrogantse meisje van de school. Kauwgomkauwend komt ze naast me staan. "Wat moet je hier? Hond" siste ze tegen mij en ze gaf me een duw. "Blijf van me af!" Ik werd echt kwaad nu. Alles bij elkaar werd het me nu echt teveel. In een opwelling gaf ik een harde trap tegen de been van Stephanie. Ze viel op de grond en gilde het uit. "haha watje." Zei ik triomfantelijk. "EN NU IS HET AFGELOPEN!" De conrector ging tussen ons in staan en hield ons beide vast. Voor straf geef ik jullie een samenwerkingsopdracht onder toezicht van mij! "Denk je nou echt dat ik met die 'slet' wil samenwerken?" Ik zag dat echt niet zitten.. Boos keek ik de conrector aan. Stephanie huilde en zei dat haar been gebroken was. De conrector vond het waarschijnlijk zielig en liet Stephanie uiteindelijk zonder straf gaan. Ik zuchtte en zag toe hoe Stephanie zogenaamd hinkelend wegliep. Ze wierp nog een laatste blik over haar schouder en keek me gemeen aan. Ik had de drang om haar achterna te rennen en haar beide poten van haar lijf te schoppen. Het was dat de conrector mij stevig vast hield want anders had ik het nog echt gedaan ook..

Ik werd geschorst die dag. Bah.. Ik durfde bijna niet naar huis! Als mijn moeder er achter kwam dan stond me vast iets heel naars te wachten.. en dan had je ook nog mijn vader..

Ik doe de deur open en stap naar binnen. Ik merk dat het stil is thuis. Stap voor stap loop ik verder het huis binnen. Een berg afwas staat hoog opgestapelt op het aanrecht. Er klopte iets niet. De werkkoffer van ma stond nog onaangeroerd in de keuken en haar jas hing aan de kapstok. Ik merkte dat mijn ademhaling sneller werd en mijn hart klopte in mijn keel. Het zweet brak me uit. Stapvoets liep ik verder ik stond stil bij de deur die toegang bracht naar de hal. Ik beefde. Iets in me riep dat mijn moeder zich achter deze deur bevond.. Ik hield de deurklink vast en deed hem voorzichtig open...

Dit was eerste deel van mijn verhaal :D laat me weten of je het leuk vind want dan schrijf ik snel weer verder! xxx