Autist

Mijn tanden klapperden en ik legde mijn hoofd tussen mijn opgetrokken knieeen in de betonnen buis. Het liefst wilde ik in een warm bed kruipen, maar mijn vader zou me gelijk vermoorden. Waar kon ik ooit heen? Ik kende geen ziel hier in de buurt. Alhoewel, Dat meisje vanochtend op de fiets vertelde dat ze ook in Noordwijk woonde. Ik merkte dat ik langzaam in slaap sukkelde.

Met een hijgende adem in mijn nek schoot ik wakker uit mijn slaap. Een hond was me hevig aan het besnuffelen en maakte piepende geluiden. 'Tony! Hier!' Riep een vrouwenstem. Maar de hond kwam niet en blafte hard. Ik schrok. De vrouw zou wel raar opkijken als ze straks iemand zou aantreffen in de buis. "Kssstt, ga weg" fluisterde ik. 'Mijn stem echo'de in de buis, en de vrouw had het gehoord en haar hoofd verscheen bij de opening. Een ogenblik kruisten onze blikken elkaar en toen stond ze weer op. 'Kom Tony! Het is maar een zwerver..' Vernedert liet ik een traan. Maar gelukkig verdwenen de vrouw en de hond. Op de kerktoren een eindje verderop, zag ik dat het al middernacht was geweest. Met mijn armen stevig om me heen sukkelde ik weer in slaap.

Lief Dagboek

Vandaag was een vreemde dag. Ik fietste mee met Yeremi naar school en probeerde belangstelling te tonen. Hij reageerde vaag toen ik vroeg wat voor littekens hij op zijn gezicht had. Vanbinnen kreeg ik een naar gevoel dat het best wel eens waar kan zijn dat hij gewoon de waarheid sprak. Maar ik wilde het niet geloven dus ik lachte maar. Ik wist niet wat wat ik met de situatie aanmoest dus had maar wat geroepen en was vlug door gefietst. Verder heb ik een fijne dag op school gehad en een voldoende gehaalt voor Duits! :) Mijn moeder vertelde me net voor het slapengaan dat er ook al zwervers rondzwerven hier op de buurd. Het moet niet gekker worden! Ik ga nu maar slapen. Xx

Het was 6 uur in de morgen dat ik weer wakker werd. Ik snap niet hoe ik ooit had kunnen slapen in deze benauwde situatie. Voorzichtig kroop ik de buis uit en probeerde me te strekken. Dit ging moeizamer dan verwacht want al mijn spieren waren verkramt. Na wat rondjes lopen, lukte het eindelijk normaal te lopen. In de schemering van de ochtend keek ik om me heen. Nergens geen leven te bekennen. Waarschijnlijk lag iedereen nog te slapen. Ik shokte naar huis en gluurde door de ramen. Geen enkel teken van leven, ik sloop door de garagedeur naar binnen en probeerde geen enkel geluid te maken. Ik pikte de portemonnee van mijn vader en telde het geld. 200 euro. Daar kon hij het wel even mee redden. Vervolgens liep ik naar de kamer toe. Ik trof een liggend gestalte aan op de bank met een kleed er overheen. Ik vloekte binnenmonds en week achteruit. Dit had hij niet verwacht! Op de een of andere manier gaf het hem een steek dat zijn moeder daar dood op de bank lag. Terwijl ze nooit wat voor hem betekend had.. Het was misschien wel beter zo. Het laatst wat ik meepikte was een warme jas en iets te eten, daarna sloop ik het huis weer uit en nam de eerste, beste bus richting de stad.

Ik zag dat het half 7 in de ochtend was. Ik was de enige in de bus, en de buschauffeur had me een poosje bevreemd aangekeken. Ik trok me er niets van aan en sloot mijn ogen voor een tijdje. Na een uur werd ik aangesproken door een klein bijdehand kind die zei dat ik stonk en snurkte. Mijn hoofd stond het niet aan om bijdehande kinderen zoiets over hem te laten zeggen. 'Ga weg met je grafbek, of ik vermoord je' siste ik. Het kind keek me met grote verbaasde ogen aan en liep huilend naar haar moeder. Het gaf me een kick.