Tov Tineke
Het was morgend. Ik werd wakker door het licht dat binnen scheen. Ik kneep mijn ogen dicht en probeerde te zien hoeveel uur het was. 8 uur 07 stond er op de wekker/ Ik draaide me om en keek naar Koen. Hij was nog aan het slapen. Stilletjes ging ik naar de keuken. Barry kwam al op me afgelopen. Ik gaf hem een knuffel, het voelde zo goed om hem te zien. Ik wou zou snel mogelijk vergeten wat er gisteren allemaal gebeurd was. Ik dekte de tafel. De gedachte wat er gisteren gebeurd was gingen toch niet helemaal uit mijn hoofd. Gelukkig kon hij ons nu niets meer aan doen. Dus probeerde ik zo veel mogenlijk te denken aan Koen en aan de trouw. Voor de trouw moest ook nog vanalles gebeuren. Het was nog precies vijf dagen en dan was de dag... Onze dag. Ik keek op mijn lijstje. Bijna alles was gedaan. Overmorgen gingen we de zaal versieren. MIjn kleed kwam (normaal) vandaag en de getuigen waren... was Brigitte. Daar moest ik het ook nog over hebben met Koen. Maar vandaag niet. Vandaag was gewoon een dag om te rusten.
Tov Koen
'NEE, BARRY! NIET BARRY! HIJ IS VAN MIJ!' Ik schoot wakker. Ik was helemaal nat van het zweet. Het was een verschrikkelijke droom. Droom? zeg maar NACHTMERRIE. Ik kroop uit mijn bed en liep naar de keuken. 'Barry!' riep ik hard en hij liep naar me toe. Ik was echt blij dat ik hem zag. 'Helaba en ik?' vroeg Tineke. 'Tuurlijk' antwoorde ik. Ik gaf haar een kus en zette me over haar aan tafel. 'Goed geslapen?' vroeg ze. 'Nee' antwoorde ik. Ze vroeg er verder niets meer over. Natuurlijk wist ze ook wel waarover het ging.
Vandaag ging ik een kostuum kopen. Ik wist echt niet wat ik moest nemen dus had ik Eric maar meegevraagd. We stonden samen in de winkel. Alle verkoopsters waren druk bezig dus keken we eerst wat zelf rond. Het was dus wel moeilijker dan we dachten. Wat ik mooi vond was dus blijkbaar te fel en wat Eric mooi vond dat vond ik te triest. Het was echt moeilijk. We besloten om ons op een stoel te zetten en te wachten tot een verkoopster klaar was. 10 minuten later was er eindelijk één klaar. Een jonge blonde dame kwam onze richting uitgestapt. Eric zijn mond viel open. 'Man het tocht hier' grapte ik. Hij deed snel zijn mond terug dicht. Oke hij had gelijk, ze was prachtig. Maar niemand zal ooit zo prachtig zijn als mijn Tineke.
Sorry dat ik niet meer heb geschreven. Maar de mensen die mij kennen weten dat het druk is en dat ik het even moeilijk heb.
Vanaf nu ga ik terug proberen meer te schrijven
xxx
