SON BİR DEFA

~ 4 ~

Bolca yorum yapmayı ve yıldıza basmayı unutmayınız. ⭐️
Keyifli okumalar ❤️
•
•
•
•
•

Susmak bilmeyen siren sesleri...
Mavi ve kırmızı Işık'lar...
Polislerin telsizlerinden gelen sesler...
Telsizlerinde bir isim var.
Bu isim annem,canımdan,kanımdan öz ve öz annemdi.

Esil TAŞDEMİR.

'Kadın,otuz altı yaşında,havuz kenarında bulundu amirim. Kızı bulmuş burada. Kız şu an şokta,kimseyle konuşmuyor,bir noktaya kilitlenip kaldı. Kafasını dahi kaldırmıyor. Geldiğimizde annesinin saçlarını okşayıp,'annem gitme.'diye ağlıyordu amirim.'

Annemdi değil mi o ?
Gözlerim yanlış görmüştür.
Benim annem gitmezdi ki.
Annem gitmezdi.
Her düştüğümde kaldırmak için yanımda olurdu o.
Ben çok sakarımdır ama annem tutar kaldırır beni.
Annem gitmedin değil mi ?
Şimdi ayağı kalkacağım ve düşeceğim beni tutacaksın değil mi ?

Yavaşça oturduğum yerden kalktım yanımdan ayrılmayan,Eymen bana destek olmak istercesine kolumdan tuttu. İteledim,geriye bir adım atmıştı. Ona ihtiyacım yoktu. Annemi istiyordum ben.

Bir adım,
İkinci adım.

Üçüncü adım,
Dördüncü adım.

Takıldım ve olduğum yere düştüm.

Anne.
Neredesin ?
Düştüm,
Kaldırsana beni.
Bak dizlerim kanıyor,
Çok üzülürsün sonra.
Sen yaramın üstüne üflerken ağlarsam,
Çok üzülürsün anne.

Hadi gel kaldır beni.

Bekledim,akrep yelkovanı kovaladı saniyeler dakikalar orada geçti ama annem. Annem gelmemişti.
Annem gitmişti.
Gitmeseydi kaldırırdı bırakmazdı ki böyle beni.

...

Olayların ardından Babam işlemleri halletmeye çalışıyordu.
Güvenlik kameralarına bakılmış,müşteriler,çalışanlar herkes sorguya alınmıştı. Her şey daha da kötüye gidiyordu. Eymen'in ailesi sürekli yanımızda duruyorlardı. Beni,bizi yalnız bırakmıyorlardı.
Bilmedikleri bir şey vardı.

Ben her zaman yalnız kalırdım.

Annemi duyan herkes arıyordu. Baş sağlığı mesajları,bitmek bilmiyordu.

Beste ve ailesi dayanamayıp dün gece yola çıkmışlardı.

İki gün koskocaman iki gün annemsiz geçip gidiyordu.
Şimdiden o kadar çok özledim ki.
Canım annem.
Gülüşünü,sesini,saçlarını bana her zaman şefkatli bakan gözlerini unutamıyordum.
Bir saniye bile aklımdan çıkmıyordu.
Çıkartamıyordum onu aklımdan olmuyordu.

Annesiz büyüyen insanları anlamak benim için her zaman zor bir durumdu.

Şimdi ise bende o insanlardan oldum.
Annemsiz bir hayatı yaşamak bana çok zor gelecekti bunu saçlarımın dibinden ayak uçlarıma kadar hissediyordum.

Beste usulca yaklaşıp ;
"Polen,kardeşim kalk hadi gidiyoruz. Dinlenmen gerek."dedi

"Kimin umrunda dinlenmek Beste ? Ya benim annem öldü annem. Beni bu yaşıma getiren Annem öldü. Sen bana dinlenmen gerek diyorsun."sonlara doğru sesim kısılmıştı.
Hayat çok acımasızdı. Bizi hiç beklemediğimiz zamanlarda vuruyordu.

Yener amca ve Handan teyze de ısrar edince sarsılarak ayağa kalktım.
"Ufak bir haber bile olsa bana hemen ulaşın Baba."dedim ve asansöre doğru ilerledim.

Bir adım iki adım üç adım dört adım ve beşinci adım.

Bedenim bu kadar üzüntüye dayanamayıp gücünü yitirmişti. Gözlerimin kararmasından hemen sonrasında yere yığılıp kalmıştım.

Sonrası karanlıktı,zifiri karanlık.

...

Gözlerimi araladığımda otelin revirindeydim. Başımı cama çevirdim.Akşam saatlerinde olduğumuz kararan havadan belli oluyordu.
Ne olduğu anlamak zor değildi.
Bayılmıştım kesin ve net,üzüldüğüm zamanlarda genelde hep bayılırdım.

Yavaşça ayağa kalktım ve kapıyı yavaşça araladım.

Başım da inanılmaz bir ağrı kendini belli ediyordu. Bileğimle alnımı ovuşturdum sanki bir boka yarayacakmışçasına.

Eymen ve Beste koyu bir sohbete dalmışlardı. Kapıdan çıkan beni fark edince hemen sustular ve Beste ayağa kalkıp koluma girdi,beni Eymen'in yanına oturttu.

Yüzünü bana çeviren Eymen ;
"Nasıl hissediyorsun güzelim ?"diyerek sessizliği bozmuştu.

"Bok gibi."kısa ama net.
Beste gözlerini gözlerime dikmiş masum bir kedi gibi bakıyordu. Herkes benim yüzümden yorulmuş ve uykusuz kalmıştı.

"Hadi gidin biraz dinlenin. Benim,bizim yüzümüzden sizde çok yoruldunuz."
Demiştim ikisine de göz gezdirerek.

"Olmaz."

"Olmaz."
İkisine de uzaylı görmüş gibi bakıyordum şu an. Onlarda gülerek birbirlerine bakıyordu.
İki gerizekalı yan yana gelince böyle oluyor herhalde diyip konuyu uzatmadım ve ayağa kalktım.

Beste bana dönüp babamın uyuduğunu söyledi. Ölsem inanmazdım.Odasında kendini yiyip bitirdiğine adım kadar emindim.
Babam,babam ne kadar bize belli etmese de o annemi severdi en çok o severdi.

Kafamı sallayıp asansöre doğru ilerledim onlarda arkamdan geliyordu.
Tuşa basıp gelmesini bekledik.
Geldiğinde babamların odasının katını tuşladım. Daha doğrusu artık sadece babamın.
Bunun düşüncesi bile insanı üzmeye yetiyordu.

Kafamı arkamda ki aynaya çevirdim.

Aynada ki kızı daha önce hiç görmemiştim.
Akmış maskara ve onun taneleri.
Ultra kızarık gözler.
Tepemde dağınık bir topuz.

Gözümden bir damla daha yaş düşmüştü.
Keçiler kaçırmamak elde değildi.
Aslında bu ruhun bedenden kaçırılışıydı.

"Nereye gitsem,ne yapsam geçerdi acı ?"
Nasıl geri alırdım kaybolan ruhumu.

Alsam ne olurdu ki ?
Ruhum da gitmişti annem ile birlikte."

•••
Uzun zamandır bölüm yazamıyorum yazsam bile kararsız kalıp silip yeniden yazıyorum.

Bir insanın annesini kaybedişini nasıl dile getirir nasıl yazarım bilemiyorum.

Bazıları için daha zorları da var annesi hayatta olsa da asla göremeyen ve bulamayanlar.

Bir de doğuştan annesiz olanlar.

Veyahutta annesi yanında olsa da sevgi görmeyenler.

Hayat çok acımasız.
•••
Dipteyim, sondayım, depresyondayım.
Kusuruma bakmayın.
En yakın zamanda daha güzel bir bölüm gelecek.
Ve her şey biraz daha aydınlığa ulaşacak.

Yıldıza basmayı unutmayın ! 😚❤️⭐️