~17 Haziran 2008~
Bahçedeki oyunumu bırakmamı sağlayan o tanıdık sesler... Silah sesi!
O seslerin etkisiyle oyunumu bırakıp pencereye koştum. Pencerenin arkasında gördüğüm o görüntüyle olduğum yerde kalakaldım. Şok etkisiyle kendimi en güvende hissettiğim yere doğru koştum. Hemen yere çöküp bu lanet seslerin sona ermesini bekledim. Sesler bitip bahçedeki demir kapı büyük bir gürültüyle kapandığında ne zaman tuttuğumu bilmediğim nefesimi rahatlıkla dışarıya verdim. Hemen kalkıp eve doğru koştum. İçeride neler göreceğimi düşününce içimi büyük bir korku kapladı.
İçeride gördüğüm manzarayla başımdan aşağı kaynar sular döküldü sandım. Annem yerde kanlar içinde yatarken kız kardeşim ortalıklarda görünmüyordu bile. Benim elimden beklemekten başka hiçbirşey gelmiyordu.
Az önce mutlulukla bahçede oynarken şimdi yaşadığım durumu tahmin bile edemezdim. On dakikalık zaman diliminde hayatımın bu denli değişmesi kaldırılıcak birşey değildi. Annemin başucuna oturup elini tuttum. Bana güven veren elleri şimdi çok soğuktu. Orda ne kadar bekledim bilmiyorum. Gözlerimi açtığımda hastanedeydim. Geri kalan hayatım ne kadar iyi olabilirdi ki bundan sonra. Acaba yeniden içten gülebilir miydim¿ Hiç sanmıyorum...
ŞİMDİ OKUDUĞUN
4X2
Ficção AdolescenteBabasının yanında mafyalık işlerinde adım adım büyüyen, kardeşi ve annesinin o kötü olayından sonra vicdanını yitirmiş birisi düşünün. Peki ya başka biri onun hayatına girip vicdanı olduğunu hatırlatırsa ne olur?
