Heelllüooooğğğğğ.
Nabün çiçeğem?
İyisin iyiii...
Bence bölüme geç diyecek bişey bulamadım çünhüü jdmdmdkdködd
.
.
.
.
.
.
Keyifli okumalar...
.
.
.
.
"Ben geldim sultanımmm"dedim elimdeki poşetlerle gülümseyerek.
Sesimi duyunca gözlerinin durgunluğunu heyecan kaplamıştı.
" Defnemmmm"dedi duygu dolu bir sesle.
"2 ay 5 gün oldu." dedi gözlerinden yaşlar akarken.
Gözlerim dolu dolu baktım ona.
Bencildim.
Çok bencildim.
"Özür dilerim sultanımm" dedim gözümden akan bir damla yaşa engel olamayarak.
Huzur evinin dış kapısını gösterdi titreyen eliyle.
Diğer eliyle bastonuna daha sıkı sarıldı.
"2 ay 5 gün boyunca o kapıdan girmeni bekledim. Senden asla vazgeçmedim ama artık ümidi kesmek üzereydim." dedi titrek bir nefes alarak devam etti.
"Biliyorsun kendi çocuklarım bile beni bıraktı yıllarca yanıma uğramadı. Seninde.. Bi an seninde onlar gibi beni terk edeceğini düşündüm kızım affet beni.." dedi başını yere eğerek.
Asıl suçlu bendim.
2 ay boyunca onu nasıl unutmuştum.
Aptaldım..
"Asıl ben özür dilerim sultanım okul, dersler falan uğrayamadım." dedim suçlu bir çocuk gibi gözlerimi yere sabitleyerek.
"Olsun seni 5 dakikada olsa gördüm ya ölsem gam yemem artık arkadaşım."
Arada bana arkadaşım derdi.
Ayşe teyze 67 yaşındaydı.
Çocukları onu buraya bırakalı 14 yıl olmuştu.
Bir kere sadece bir kere bile arayıp sormamışlar.
Ayşe teyzeyle tanıştığımız gün mahvolmuştum.
Geçirdiği trafik kazası yüzünden ayaklarını kullanamıyordu.
Tekerlekli sandalyesiyle yoldan geçmek isterken yere devrilmişti.
Kimse yardım eli uzatmamıştı.
Koşa koşa yanına gitmiş ve onu ordan kaldırmış gideceği yere kadar bırakmıştım.
Onunla çok iyi iki arkadaştık benden başka kimsesi yoktu.
Düşüncelerimi Ayşe teyzenin sesi böldü.
"Nolldu kızz aşık mı oldunn yoksaa?" dedi muzip bir şekilde sırıtarak.
Al bide burdan yak.
Biride manyah çıkmasın lan.
Tam duygusal bi an yaşıycam izin vermiyorlar.
"Yuoo. O da nerden çıktı?" dedim hızla.
