AVVARE

Geçmişe Yolculuk

Şimdiden keyifli okumalar. Bölüme başlamadan şarkıyı başlatmayı unutmayın.

*****

21 ekim 2017 Cumartesi

Dilara ile geçirdiğim son günden beri kendime gelemedim. Derse gidiyorum ama sadece boş boş tahtaya bakıyorum. Sürekli evde oturuyorum ve evime dönmek istiyorum annemin yaptığı kokusu tüm evi saran o yemeklere ihtiyaç duyuyorum. İlk kez onlardan uzak kalıyorum ve aramızdaki mesafe 3 saat olmasına rağmen daha henüz hiç yanlarına gitmedim. Aniden verdiğim kararla onların yanına gitmek için yola çıktım. Sadece Kaan'a haber verdim organizasyonu onlar yürütecek 3 günlüğüne. Eve geldim ama döngü aynı sabah uyan güneşe küfret, kuşlara küfret, yorganı kafana çek, sigara iç, müzik dinle, arada yemek ye ve tuvalet eğitimim olduğu için arada ihtiyaç gidermeye git bu kadar evden çıkmıyorum. Yatağa hapsoldum resmen.

Peki eve neden geldim? Geçmişime gelmek için mi şimdiden kaçmak için mi? Geçmişimi hatırlamak istedim sanırım. Acı çekmediğim günleri. Belki geçmişimin, kurtulmak istediğim o kişinin, eski Çetin'in faydası olur sandım ve nereden başlayacağımı bulduğumu düşündüm. Bu şehir beni hep geçmişime getirirdi. Bu yatakta her yattığımda tavana bakarım ve düşünürüm ne yapmalıyım? Tavanda değil belki marifet ama bana faydası oldu hep.Tavanla aşk dolu bakışlarımızı kapının vurulma sesi böldü. Ben içeri girmesini beklerken abim dışardan seslendi.

"Çetin müsait misin?" Benim hanzo abim odaya dalmadı dışardan mı sesleniyor? Dünya terse dönüyor sanırım ya da birisi bunu evcilleştiriyor.

"Gel abi müsaidim." Seslenmemle kapıyı açtı ama hala girerken yavaş hareket ediyor, önce kafasını sokup kontrol etti. Sanki odam da vahşi hayvan varmış gibi içeriyi süzüp havayı kokladı. Ardından tedirgin adımlarla gelip yatağıma oturdu. Bu seferde beni incelemeye başladı. Neyim olduğunu anlamaya çalışır gibi bir hali var ama aynı zamanda tedirgin bakıyor. Sanırım benim için endişeleniyor.

"İyi misin? Sabah kahvaltıya inmedin, odandan çıkmıyorsun, havuza dalmıyorsun ve hava yazı bile kıskandıracak kadar güzel. Sen geldin diye bizimkiler akşama yemek ayarladı ama sanırım senin gidecek halin yok, dimi?" Benim için endişelendiği bakışlarından, mimiklerinden el kol hareketlerinden hatta cümlede kullandığı her kelimeden anlaşılabiliyordu.

"Abi sadece yalnız kalmak istiyorum o kadar. Korkulacak kötü bir durum yok endişelenme. Lütfen. Sadece biraz yalnızlık istiyorum o kadar." Yüzüme yerleştirdiğim yalancı tebessümüm işe yaramamış olacak ki artık daha endişeli bakmaya başladı.

"Çetin ne olursa olsun benimle konuşabilirsin bunu unutma ve ayrıca ben korkmuyorum. Senin üstesinden gelemeyeceğin bir durum olmadığına eminim. Öyle olsaydı zaten sakin değil agresif olurdun. Sanırım bu sakinliğinin sebebi işlerin umduğun gibi gitmemesi." Ne kadar haksız olmasını istesem de haklı olması yüzüme tokat gibi indi. İşler istediğim gibi olmamıştı en azından duygusal olarak kötüydü gidişat.

"Ne kadar haksız olmanı istesem de haklısın. İşleri bok ettim tekrar ve tekrar. Nasıl olduğunu bilmiyorum ama konrolden çıkıp duruyorlar ve ben buna katlanamıyorum." Kollarımı geri yaslayıp kafamı geri doğru attım ve derin bir nefes alıp gözlerimi kapattım.

"Bak aslanım, hayat bize her zaman oyun oynar. Hep biz plan yaparken karşımıza başka şeyler çıkartır. Bizim yapmamız gereken bunların üstesinden gelmek. Doğduğun andan itibaren hatırladığın ilk güne dön ve o günden bugüne kadar hatırladığın her bir anı gözünün önüne getir. Neler başardın, kimleri kaybettin, ne hatalar yaptın, kaç kere kendini yaraladın, kaç kere kendini kaybettin, kaç kere ağladın, kaç kere güldün. Hepsini sen yaptın ama planlayarak değil. Onun hata olduğunu bilsen yapmazdın dimi ama yapmasan hata olduğunu bilemezdin. Bu yüzden artık kendini suçlamayı bırak ve hayatına devam et." Bunu dedikten sonra duraksadı sanki kendi hataları gözünün önüne geliyor gibi dalıp gitti. Gözleri dolmaya başladı. Hızlıca gözlerini kırpıştırıp kafasını iki yana salladıktan sonra tekrar bana baktı bu sefer sahte gülümsemeyi yüzüne yerleştiren o olmuştu.