kiss me | hyunlix

fourteen

"Girsene."

Bana kalsa bütün gün burada dikilirdim ama Hyunjin birazdan beni döve döve içeri sokacakmış gibi bakıyordu. Yaklaşık iki dakikadır eve girmemek için direniyordum.

"Ay, Hyunjin. Ben girmeyeyim ya. Hiç sana yük olmayayım gerçekten." Telaşla konuşup kaçmak adına topuklarım üzerinde dönmüştüm ki kolumdan yakaladı ve beni çekti.

"Of saçmalama ya. Tek yaşıyorum ben, ailem yok merak etme."

Ya sanki ondan çekiniyoruz. Ben çocuğun suratına bakamıyorum, utançtan kızarıyorum. Çocuk bana evinde kalmamı söylüyor.

Beni çekiştire çekiştire içeriye sokunca kapıyı kapattı ve ceketini çıkartıp askılığa astı.

Bakışlarım ile onu takip ederken yürümeye başladı ve ilerden dönüp salon olduğunu düşündüğüm yere girdi. Arkasından giderek onu takip ediyordum. Salon olduğunu düşündüğüm yere gelince oturmam için koltuğu işaret etti.

Odayı inceliyordum. Güzel bir zevki vardı. Siyah koltuk takımları ve odanın ileri köşesinde duran şömine güzel gözüküyordu. Şöminenin önüne atılmış olan yer minderleri güzel bir hava katmıştı. Duvarlar koyu gri renkteydi ve birkaç ünlünün posterleri vardı. Lana Del Rey, Marilyn Monroe gibi isimlerin küçük ve büyük posterleri ile resmen duvarda bi sanat eseri yaratmıştı.

Sevdiğim sanatçıları onun evinde görmek güzeldi.

Ayrıca ev iki katlıydı galiba, merdivenleri görebiliyordum.

"Ben sana uygun kıyafet bulacağım, bekle." Bakışlarımı posterlerden alamıyordum. Döndüğümde çokta gitmişti bile.

Ben de o gelene kadar anneme haber vermeye karar verdim. Ona bir arkadaşımda kalacağımı ve iyi olduğumu söyledikten sonra telefonumu bırakıp Hyunjin'i beklemeye başladım.

Elinde birkaç parca kıyafet ile döndüğünde elindekilere göz attım.

"Bulabildiğim en küçük kıyafetler bunlardı." Diyerek uzatınca uzattığı kıyafetleri aldım ve ayağa kalktım.

"Odam üst katta, çıkar çıkmaz görürsün zaten. Orada giyinebilirsin." Başımla onayladım ve gergin adımlarla merdivenlere ilerledim. Siyah basamaklı merdiven basamaklarının araları boştu ve ben buradan hayatta çıkamazdım.

Ya ayağım kayar ve boşluğa düşersem? Orada dikilmiş merdiven ile bakışırken omuzumda hissettiğim el ile yutkundum.

"Sorun ne, çilli?"

Parmağınla merdiven boşluklarını işaret ettim. "Korkunç. Ya düşersem?" 

Güldüğüne dair bir ses duydum. Tutunarak Ona bakınca ciddi olduğumu fark etti. Niye dalga geçeyim ki zaten?

"Cidden korkuyor musun?" Dedi. Başımı salladım ama elimden gelecek bir şey yoktu bu yüzden duvara tutundum bir adım attım.

Bu o kadar korkunç değildi. Bir adım daha attıkça gittikçe yükseliyordum. Sorun bu değil ki, her boşluğu gördüğümde kalbim çıkacak gibi oluyor. Tüm vücudum kasılıyordu.

Dördüncü ya da beşinci basamak bilmiyorum, orada durduğumda tek yaptığım çaresizce Hyunjin'e dönmekti.

"Kaldım ben burada." Dedim. Hızlı adımlarla merdivenleri çıktı ve yanıma ulaşıp elini belime koydu.

"Sakin ol güzelim. Beraber çıkalım hadi." Belimden destek vererek çıkmamı sağlamıştı.

Değişik bir insandım ve tüm bu sorunlarımın, psikoloji rahatsızlıklarımın nedeni ailemdi. Panik atak olmamın, ve buna sanırım anksiyete deniyor bu gibi bir şeye sahip olmamın nedeni ailemdi.

Her gün karşıma sorun olarak geliyordu. Ben böyle yaşamak istemiyordum.

Bu kadar basit bir konu yüzünden insanların  gözünde korkak olmak istemiyordum.

Sonunda ikinci kata ulaştığımızda bana baktı ve endişeyle konuştu.

"Panik olmanı gerektirecek hiçbir şey yok, çilli. Özellikle de ben yanındayken." Derin bir nefes aldım ve başımı salladım.

"Üzgünüm, panik atağım sürekli karşıma çıkıyor."

Kocaman gülümsedi. "Hadi giyin, ben burada bekliyorum. Beraber ineriz."

Tebessüm ederek başımı salladım ve odaya girmeye çalıştım. Başarılı olamadım Hyunjin elimi tuttu ve beni kendisine çekip çeneme bir  öpücük kondurdu.

Kızarmış yanaklarım ile koşarak kendimi odaya kapattım ve giyindim.

Beynimi kurcalayan bir diğer şey ise şuydu;

Panik atağım herhangi bir insanla yakın temasa geçince kendisini hemen belli ederdi ve uzaklaşmamı sağlardı.

Neden Hyunjin ile yakın temas kurunca rahatsız olmuyordum?

-AcaBaaa, diğer bölüm birazda gelir tamamlamam gerek