HIDING THE HEIRESS

06

Malamig at preskong hangin ang sumalubong sa amin ni Vierre pagka-baba pa lang ng kotse.

Finally, at home

Umikot ako upang kalagan ng seatbelt ang aking anak. Hindi magkamayaw sa tuwa ang anak.
Sa has at kislap ng mata niya ay halapang excited s'yang makita ang mga lolo at lola n'ya.

"Ready?" the smile on my face is nowhere to hide. I ask her and she smiled back and noded.

"Mom i'm happy, thank you"

Nakakataba ng puso, malaman mo lang na masaya ang anak mo ay wala ng pagsidlan ang tuwa.

"For what?"

"Thank you for bringing me here, I can't wait to grow up here. Like you do"

Grow up... gusto n'yang lumaki dito?

"No need to thank me, Love"

Well i guess real feelings just don't go away easily, katulad ng sakit na nararamdaman ko.

This is it, I need to face the fear.
I'm doing this not just for myself. I can't keep Vierre's rights to meet her mom's home town.

Excitement and nervous that's all i can feel.

"Stay still, aalisin ko seatbelt mo. Granmy and dy are waiting. Just give them a tight hugs, okay?"

"Sure mommy"

Inalalayan ko na bumaba si Vierre at inayos ang kaniyang damit.

Sinuri kaagad ng bata ang paligid.

"So many trees here" dinig kong sabi n'ya. Napahalakhak ako dahil hindi siya sanay na maraming puno.

Lumapit ako sa kaniya at hinawakan ang munting kamay.
Mabigat man ang paa ay pinipilit ko parin maka lakad.

Ramdam ko ang pangangatog sa aking paa. Bawat hakbang ay mabibigat na tila lahat ay may pag-aalinlangan.

Siguro ay na pansin ni Vierre ang bagal sa aking paglalakad kaya tumingala ito sa akin.

"You okay, Mommy?" bakas ang pag-aalala sa mukha n'ya

I simply smile at her at continue walking.

Halos hindi na ako maka hinga dahil sobrang sikip ng dibdib ko.
Sa nagdaang panahon walang nagbago.

Sa lugar na ito maging sa nararamdaman ko. Kahit anong pilit kong kalimutan ang sakit ngunit lalo pa rin itong humahapdi.

Nanginginig ang buong katawan ko sa panlalamig. It's weird. Masaya ka ba na bumalik ako dito Pierre?

I walk until I finally reached the big Front Door. Nakangiti silang lahat.

"Maligayang pamagbalik, Madam"

"Fire, kumusta na ka anak" tanong ni Dang Meding

"Ayos lang po"

Lumapit siya at, "heto na ba ang anak mo? Aba ay kagandang bata. Ngunit parang hindi mo kamukha mas lamang ata ang dugo ng ama?"

Napatingin ako kay Vierre na matiim na nakatingin sa matanda

"A-Ah oho haha"

Umakyat na ako sa hagdanan upang mabati na ang mga magulang ko.

"Ma, Pa"

"Anak buti naman ay naisipan mo ng umuwi dito. Miss na miss ka na namin ni Papa mo" saad n'ya habang naka-yakap sa akin

"Apo ko! Ganda talaga mana sa lolo ba"

Nilingon ko naman ang Papa ay abala s'ya kay Vierre. Nahihirapan man ay pilit parin
n'yang kinakarga ang Apo.