Geri Dönüş

BÖLÜM 1

Bölüm Düzenlenmiştir.

MULTİMEDYA EYLÜL

Üç kız (E)

Herkes gibi bu üç kızında birbirinden farklı hayat hikayesi vardı. Ve bu üç ayrı kız temeli doğuma bağlı uzun bir arkadaşlık geçirmişlerdi. Oldukça değişik, oldukça maceralı hayat hikayesinde neler yaşanacak görelim.

Her arkadaşlık uzun sürer mi?

Arkadaş mı? Sevgili mi?

Doğru arkadaş mı?

Esila? Eylül? Ecrin? Veya bir başkası mı?

GERİ DÖNÜŞ?

Bu hikayede sağlam arkadaşlık olacak. Bu hikayede affedilecekler. Bu hikayede öğrenecekler, hatalardan ders çıkaracaklar. Bu hikayede sevecekler...

(Ecrin'in ağzından)

Ben Ecrin. Bu şehirde ailem İzmir de olduğu için yalnızım. Onların tek isteği okumam ve başarılı olmam. Tabi burada yalnız sayılmam, kardeşten öte ailem gibi olan 2 kız kardeşim var. Esila ve Eylül. Annelerimizin yakın dostluklarından oluşan bir bağdı bizimkisi. İzmir'de tıpkı şuan bizim olduğumuz gibi lisede başlayan arkadaşlıkları evlenseler bile kopmamıştı. Tabii annemin kardeşime hamile kalması ve İzmir'den gitmek istememesi, Eylül'ün annesinin birden ortadan kayboluşu ve ölüm haberinin gelmesiyle babasıyla İstanbul'a taşınması, Esila'nın babasını kaybetmesi ve annesinin nedenini halen bilmediğimiz sebeple başka bir adamla evlenip İstanbul'a gitmesiyle işler değişmişti. Ama biz kopmamıştık. Eylül'ün annesi o küçükken ölmüş olması ama yıllar sonra aniden taşınmaları biraz garip olsa da, Esila'nın  taşınma sebebi gayet normaldi. Ben mi? Bense zaten doğan kardeşim nedeniyle evden dışlanmış olma ve en yakın arkadaşlarımın yanımda olmama düşüncesiyle teyzem ile İstanbul'a dayımda kalma şartıyla gelmiştim. Teyzem reşit olur olmaz küçük bir daire almış, beraber o evde yaşamımızı  ilerletmeye başlamıştık. Ta ki teyzem iş görüşmesi nedeniyle yurt dışına çıkıp, ortalardan kaybolana kadar. Ve evde böylelikle bana kalmıştı. Onun başına bir şey gelmediğini evin borçlarının kendiliğinden ödenmesinden yani onun ödediğinden anlıyordum. Evde yalnız kalmam sorun değildi çünkü kızlar zaten yalnız bırakmıyorlardı. Kızlar demişken...  Okulda herkesin gözüne batan bir arkadaşlığımız var. Ve okulda ki herkes bizi yakından tanır. Ne kadar havalı dimi... İnsanların berbat hayatlarımızı bilmesi. 

Fizik dersinin sonunda bitmesiyle yerimden kalktım. Başımı sağa ve sola yatırıp kütlettim. Her zaman ki gibi delici bakışlar üzerimdeydi. Yada kızların dediği gibi ben öyle sanıyordum. Kızlar 'havalı olduğumu' bu yüzden 'egomun olup insanları küçümseyerek baktığımı' söylüyorlar. Alt tarafı herkesin yiyecekmiş gibi baktığını hissediyorum, o kadar!

Uykumu tam alamamıştım ve bir an önce eve gidip uyumak istiyordum. Dönüp arka sıraya baktığımda kızlar ayaklanmıştı. Eylül'le göz göze geldim. Başıyla 'kalk'işareti yaptığında çantamı alıp sınıftan çıktım. Günün verdiği yoruculuk nedeniyle sessizdik. Sessizliği, Esila bıkkın bir sesle bozdu:

''Eee bugün ne yapıyoruz! Ecrin'de toplanalım?''Bana farketmezdi. Ona döndüğümde sarı saçlarını arkaya atarak sıcaktan bunalırcasına elini yelpaze yapıp suratına salladı. Kahve gözleri cevap beklercesine bize dönerken, Eylül'le birbirimize bakarak ;

''Farketmez''dedik. Düşünüp taşınıp uygun olduğunu varsayarak tekrar ağzımı açıp;

''Aslında olabilir. Gece kalırsınız da hem." diye ekledim. Esila 'olmaz'dercesine başını salladı. Nedenini sormadım,biliyordum. Esila plan işlerinde çok atik olduğundan işi ona bıraktık;