Salak Saçma

Pamuk Şeker Kadar

Söylemek istediklerim var insanların söylemek  istemedikleri hakkında.

Doğarsın, belki büyürsün belki büyümeden aşık olursun, ama çocuk kalırsın onunla konuşurken veya belki konuşamazken. Acı çekersin her bir zerrende, için yanar ama dışından akıttığın göz yaşların söndüremez ateşini. Mazoşist değilsindir ama acıya taparsın onun için olduğu için, onu sevmeye değdiği için.

Tüm kalbin ona doğru attığın her adımın sonunda, yere basamama ihtimalinden dolayı paramparça olur. Ama koşmaktan bir an bile vaz geçmezsin. İnsanlara onu anlatırsın ama bazen sen bile bi bakarsın aşık olduğun kişiyi anlatıyorsun, onu değil. En çok nasıl sarıldığını merak edersin ama asla öğrenememe ihtimali içini kemirir yer bitirir. Onun yüzünden ağlamak istersin ama yine onun kollarında, onun boynunda.

Acı çekersin. Çok acı çekersin. Başkasının duası senin acın olur bazen. Boş bakarsın, boş süzülür yaşlar, boş konuşursun. O boşluk "o"dur. Gelirse dolacağını hissedersin. Her gördüğünde, her gönderdiği kelimede, her adı geçtiğinde yanında olsa ne hissedeceğinin düşüncesiyle kavrulursun.

Yüzüne değecek tek bir nefesi Sahra Çölünde bir papatyanın açması kadar imkansız, mucizevi, muhteşem gelir. O güzeldir çünkü onunla hayallerin güzeldir, iki dudağının arasından çıkan her bir kelime güzeldir, sana hissettirdikleri güzeldir, gülüşü güzeldir, içi güzeldir tıpkı pamuk şeker kadar.

Sonra hayallerin karanlıklarda boğulur, umutların teker teker uçurumlardan atlar, Pollyanacılık oynadığın o duyguların bileklerini keserler.

Sonra, o gelir.

Siyahla yalnız kalmışken seni tekrar gökyüzü kadar sonsuz, deniz kadar özgür yapar.

Ve belki de hiç gelmez.

Siyah senin mutlu rengin olur.

Ama işte bunlar onun için sadece 'salak saçma' duygulardır belki. Bilemezsin.