Sometimes

Paghihintay

"T-trish, can i court you?" Josh said while standing on my front with pale face. I can't help it anymore and burst my laughter. "Lintik ka Josh, hindi pa ako si Trish namumutla ka na, eh pano pa kung si Trish yang kaharap mo?! " sinabi ko sa kanya habang sapo ang aking tiyan dahil sumasakit na ito sa kakatawa.

"Huwag ka nga diyan! kung ikaw lang ang lalaki malalaman mo kung gano kahirap mag sabi niyan!" reklamo niya sa akin. "nyenye. alam mo Josh, wag ka na kaseng kabahan malay mo may chance ka talaga kay Trish, pero kasi nalaman ko, sobrang daming nanliligaw don pero ni isa wala siyang pinayagan." pang aasar ko pa sa kanya. "Lintik ka Gladys, pag ako pinayagan non hindi na tayo magkaibigan." asar niyang sambit.

"nyenyenye oh! ayan na si Trish sabihin mo na!" inayos ni Josh yung buhok niya at lumapit kay Trish. Samantalang ako nakaupo lang sa may bench habang pigil sa pag tawa. "T-t-trish" pag tawag ni Josh kay Trish. Hayop mas nautal pa siya HAHAHA. "Hi Josh, bakit?" mahinhing saad naman ni Trish. "A-ano kase T-trish, a-ano... p-pwede bang m-manligaw?" tanong ni Josh kay Trish. Todo pigil ako sa pagtawa.

Kita yung gulat sa mata ni Trish saka nag blush siya. Wews mukhang may pag asa si Josh ah. "Uhmm Josh, sa totoo lang may gusto din ako sayo, pero.." saad ni Trish na ikinagulat ko. "Pero?" tanong naman ni Josh. "Pero kase bawal pa akong mag boyfriend hanggang hindi pa ako tapos mag aral." saad ni Trish.

Parang luluwa na yung mata ko dahil sa sinabi niya. What the ekek. seryoso?! Si Josh naman steady lang siguro hindi naman to iiyak diba. "Can you wait for me?" tanong ni Trish kay Josh. Saglit na hindi naka sagot si Josh kay Trish. Saka tumikhim at nag wika. "Oo naman, iintayin kita dahil gusto kita." saad ni Josh. Wews SMOOTH.

Ngumiti si Trish ng parang anghe. Tapos bigla niyang niyakap si Josh. Si Josh naman natameme kaya tawa ako ng tawa. From that they forward lagi na silang magkasama, ewan ko nga  hindi nagpapaligaw si Trish pero ganon. Siguro kase mutual yung feelings. Sabay silang umuwi, tapos sabay mag lunch basta parang sila pero hindi. By the way, 3rd year highschool na kami. At magiintay pa si Josh ng ilang years bago niya maligawan si Trish. What the ekek.

Bilib din ako kay Josh dahil ngayong 4th year high na kami, d siya sumusuko kay Trish. Para ngang sila pero hindi, na issue na din sila pero nawala din agad dahil nga madaming may alam na bawal pa si Trish ligawan. Sweet with no labels. Hanggang natapos na yung 4th year high namin and its time to say goodbye.

Si Trish, sa ibang bansa mag ka college to pursue her education course. Ibig sabihin magkakahiwalay na sila ni Josh. During our graduation, iyak ng iyak si Trish non habang yakap yakap ni Josh. "Will you wait for me?" tanong niya kay Josh habang umiiyak. "I will don't worry." sagot naman ni Josh sa kanya at hinalikan siya sa noo. It was the most heart breaking scene that I've ever encountered.

Dumaan ang taon at nasa ibang bansa na si Trish, they only communicate pag nasa school si Trish dahil baka malaman ng Daddy niya ang tungkol kay Josh. And to be clear, wala pa din silang label. The only clear thing is, they love each other. And that is the only thing that keeps them attached to each other. Pero dahil sa magkaibang oras, hindi na din sila halos makapag usap. They almost lost communication hanggang sa tuluyan na nga silang hindi nakipag usap.

Until one day, umuwi si Trish ng Pilipinas. Hinanap niya non si Josh, just to find out that, that Josh entered a cemenery and ready to serve God for the rest of his life. And yes, Josh studied to a cemenery to be a priest.  Nagkausap sila non ni Trish and she's crying hard. "A-akala ko iintayin mo ako?" saad ni Trish kay Josh. Napaiwas ng tingin si Josh at may pumatak na luha sa kanyang mga mata.

"Akala ko mahal mo ko kaya kaya mo kong intayin? akala ko gusto mo ko?" sunod sunod na tanong ni Trish kay Josh. Lalo ng napaiyak si Josh. Hinawakan niya yung kamay ni Trish at nag wika. "Trish pasensya na, pero it's calling. Mahal kita pero tinawag ako ng Diyos. Pasensya na. Siguro pagsubok ka lang ni Lord sa akin. Siguro dumating ka lang sa buhay ko para ma realize ko na tinatawag niya ako para sa pag papari." saad ni Josh na nakapag paiyak lalo kay Trish.

" Sana mapatawad mo ako, kung hindi na kiya na intay. Pasensya na. "saad muli ni Josh. Ngumiti si Trish kay Josh" Kung saan ka sasaya" saad ni Trish. "Masaya ako na sa piling ka ng Diyos napunta" saad niyang muli habang may lumalandas na luha sa kanyang pisngi. Tumayo na siya at niyakap si Josh. "Masaya ako na masaya ka sa daan na tinatahak mo." saad niyang muli na nakapag pangiti kay Josh.

---

"Ma'am! nakakaiyak naman yan!" sigaw ng isang estudyante ko sa akin. May luhang lumandas sa pisngi ko. "Ma'am bakit ka po umiiyak?" tanong naman ng isa ko pang estudyante. Pinahiran ko ang luha ko. "Ma'am Anatrish, saka bakit alam na alam niyo po yung nangyare? diba base on true story po ito?" Ngumiti ako sa kanila at nag wika.

"Dahil ako si Trish. Si Trish na hindi na naintay ni Josh dahil tinawag na siya sa pag papari." saad ko sa kanilang lahat. "Kaya naman alam ko yung pag uusap nila ng kaibigan niya bago pa niya sabihin sa akin na manliligaw siya, dahil nakwento sa akin ni Gladys" "dahil simula noon, sinusubaybayan ko na bawat kilos niya." saad kong muli. "Eh ma'am! natuloy ba sa pag papari si Josh?" tanong muli ng isa kong estudyante. Hindi ko na napigilan at napaiyak na ako. Pinahiran ko ang mga luhang lumandas sa pisngi ko. "Sad to say, but Josh didn't become a priest."

Napasinghap silang lahat sa sinabi ko. "Ma'am ano na nangyari sa kanya?" I smiled to them. "He has his own family now" na ikinagulat nila.

"You know what I learned from that experience?" Tanong ko sa kanila. "Ano po mam?" Sabi iba kong estudyante at ang iba naman ay pinapahiran ang luha nila. "Hindi dahil sinabi ng taong mahal mo, na kaya ka niyang hintayin hindi ito nangangahulugang kaya niya itong tuparin." Lalo silang napaiyak doon. Napailing iling na lang ako at pinahiran ang pisngi ko.

Bumuntong hininga muna ako para patahimikin sila. "Okay class dismiss." I announced. Lumabas na sila ng room. Bitbit ang kwento ng pag ibig ko.

I didn't expect to tell it to them but maybe it's a good thing so that I can finally move on to him.

It's been a long time Josh, thank you for the memories.

Kung may pagsisi man ako, yun yung hindi kita napaglaban simula sa una, yung nagpaka tiwala ako sa pag ibig nating dalawa na dapat simula sa una'y pinaglaban ko.

Siguro... Hindi ka sana na punta sa iba.