nagising ako its 5:00 am ayoko pumasok diko alam bakit kailangan humarap sa di kanais nais na sakit dito sa mundo
Kahit ginawa mona lahat wala pa din
Naalala ko yung sinabi sakin ni papa
"you just have to love the way They are".
Nagpursige akong makapasok at ito na nga makakaharap kona si james
"Stacy! " sigaw sakin ni james
Medyo kinabahan ako pero nilakasan ko loob ko
"J-James bakit?" sagot ko.
"Tara kain tayo"sabi nya.
"H-Hindi pwede eh" sagot ko
"bakit hindi? " tanong nya.
Napatigil kami at bigla nyang sinabi
"may nagawa ba akong mali? "tanong nya.
"james lalayo na ako sayo ayoko pati ang reputasyon mo madamay sa paghihigpit ni mom" sabi ko.
"A-anong pinagsasabi mo" tanong nya
"umuwi si mom kagabi galing states ng walang pasabi at sinabi nya na layuan na daw kita dahil.. " sagot ko
"Dahil ano Stacy!? " agresibo nyang tanong.
"Dahil hindi ka daw makakabuti sa pagaaral ko. " sagot ko.
Naiyak na ako at nagusap kami at sabi nya aayaan nya daw akong lumayo basta para sa ikabubuti ko
Pero may dalawa kaming kondisyon
Una huling araw na namin ngayong magkasama...
Lumipas ang klase na kaba at lungkot sa puso ko kahit anong gawin ko diko tanggap na Gagawin yun ni Mom
Uwian na at katulad ng Pangako namin sa i'sat-isa ni James uubusin namin ang oras namin para nadin sa isat-isa
Dahil 3:28 pm palang pumunta ulit kami sa terrace ng school at pinanood namin lumubog ang araw
"Stacy parang araw ang pagmamahal ko sa iyo." sabi ni james.
"Bakit naman" takang tanong ko.
"dimo man makita pag nasa dilim ka pero binibigay ko lahat ng kaya ko para maliwanagan ka" sagot na.
Inakap ko sya at naiyak ako umuwi ako mag-isa we said goodbye to each other.
YOU ARE READING
"sunset memories"(on Going)
Romance"Sunsets are proof that endings can often be beautiful too."
