TRING TRING. Daar ging de schoolbel. "Yes, ik ga naar Nicoline" zei ik blij. Ik sprong op mijn fiets en vertrok naar het ziekenhuis. Eens bij het ziekenhuis aangekomen, liep ik naar binnen. Hup de lift in. Daarna stond ik voor de deur van Nicoline. Ik klopte rustig aan en ging naar binnen. "Hey Danaë" riep Nicoline. Ze kwam naar me toe en gaf me een knuffel. "Is alles goed?" vroeg ik met een glimlach. "Ja alles in orde, ik mag straks naar huis" zei ze blij. "Wauw wat ben ik blij! Ik heb je gemist"zei ik verdrietig. Ik kreeg tranen in mijn ogen. "Hey Danae, wat is er? Waarom zo verdrietig? Ik kom terug, ik ga niet weg" zei ze lachend. Ik begon te lachen en keek haar recht in haar ogen. "Maar wat is er meid?" vroeg ze geërgerd. "Ik ben een beetje in de war" zei ik stotterend. Ze glimlachte van hier tot in Tokio. "Gaat het hier om een jongen?"riep ze lachend. "Shhtt niet zo hard" zei ik lachend. Ahaaaa!! Ik wist het.
JE LEEST
Dromen komen uit
Ficção AdolescenteMijn naam is Danaë. Ik ben 14 jaar, en een enorme fan van Nicoline Hummel. Mijn grootste droom is haar ontmoeten. En dat zal er ooit eens van komen, dat voel ik. Ik heb een dagboek waar ik alles over mijn leven inschrijf. Jaja, ook over Nicoline. Wa...
