Ride Home

CHAPTER TWO

TRIS

I gently opened my eyes, the white ceiling of the room is the first thing I saw.
I sighed.
Here I am again.

Dahan-dahan akong bumangon para hindi magising si Mike na natutulog sa couch, sa tuwing napupunta ako sa lugar na ito ay siya ang nandiyan para mag bantay sa'kin.

"Tsk."
I cursed when I remove the IV Fluids they injected in me.

Pasimple ko pang tiningnan kung may nag babantay sa labas ng kuwarto ko bago tuluyang lumabas.

Nakahiga ako ng maluwag ng malampasan ko ang nurse's station ng hindi nila ako napapansin.

Sigurado akong magiging kawawa na naman sila mamaya o bukas dahil sa pag takas ko ngayong gabi.

"Miss, saang room ka naka admit?"

Mariin aking napapikit ng biglang may sumulpot na guard sa gilid ko, yumuko ako para hindi niya makita ang kabuuan ng mukha ko atsaka dahan dahang binilisan ang lakad.

Naririnig ko pa ang pag tawag sa'kin ng guard hanggang sa binilisan ko na ang pag takbo para makalabas sa lugar na 'to.

Hingal na hingal ako'ng napaluhod sa madamong parte ng parking lot sa labas ng ospital.

I smiled when I finally realized that I'm free... for now? I guess.

"'Tong mga 'to, ngayon lang ba kayo nakakita ng pasiyenteng naka-paa?!"
I hissed.

Maraming tao ang tumitingin sa'kin habang nag lalakad ako ngayon dito sa highway, nag hahanap ng masasakyan.
Ang iba pa nga ay umiiwas kung makaka salubong ako.

After an hour of waiting ay wala talagang nag aattempt na mag pasakay sa'kin, wala na rin masyadong sasakyang dumadaan dahil hating gabi na.

Ano? Pati ba sila?

Napaupo na lang ako sa sidewalk habang inaalala ang nangyari kahapon.

"I told you not to do it anymore!"

"Hindi ka ba napapagod sa ginagawa mo?"

"Gusto lang namin ibigay ang tingin naming makakatulong sa'yo!"

Gusto ko na lang tumakas sa lahat.

In just a glimpse of what happened yesterday,
here I am weeping in a lonely highway,
where only street lights saves me from the darkness of night.

A light of motorcycle caught my attention,
agad akong tumakbo sa gitna ng kalsada para harangan siya.

"Ano ba Miss?!"

He yelled at me pero hindi ko na ininda ang pag sigaw niya sa'kin.

He's my last resort,this is my last and only chance.

I Immediately grabbed his hands.
"Please"

"just please give me a ride."

In that time, while I'm holding his hand
I felt the security and assurance I've never felt before.

It's weird.

This man in front of me,
Is a stranger, isn't he?