Ride Home

CHAPTER SIX

(A/N: HELLO! If nakarating ka na sa part na 'to, thank you so much sa pagbabasa! This chapter is a bit long, hehe!)

JAKE

"San ka galing?"
I immediately asked Jane when she entered her room.
Abala pa ako sa pag aayos ng mga gamit niya dahil mamaya-maya rin ay ididischarge na siya.
Nakunot ang noo ko ng hindi siya sumagot sa'kin.

"Oh, bakit hindi ka sumasagot diyan?"
Pagharap ko ay nagulat ako sa nakita ko, si Jane kasama si Tris?

"Tris?"
"Jake?!

Halos sabay naming sabi dahilan para bumakas ang pagtataka sa mukha ni Jane.

"Uhm, magkakilala po kayo?"
Tanong niya habang nagpapalipat-lipat ang tingin niya saming dalawa.

"Oo, sinamahan niya ako nung—ah basta! Mahabang kuwento."
Si Tris ang sumagot.
Bagamat halatang naguguluhan parin ay marahang tumango si Jane.
I glared at her.

"Ano kuya, siya yung sinasabi ko sa'yo na babae."

"Babae?"

"Yung nakasama ko po sa medic station sa concert, yung nagbigay po sakin nung shirt merchandise niya."
I see, so she's the girl huh?

2 years ago when we attended the concert of my sister's favorite band, but unfortunately she had an asthma attack.
Umalis ako para tumawag sa magsusundo sa'min dahil hindi na siya tumigil sa kakaiyak at mas lalong nati-trigger ang asthma niya, pero pagbalik ko ay nakangiti na si Jane hawak ang merchandise shirt na sinasabi niya.

"OMG! Kaya pala may LS album kayo don sa bahay niyo?! Sa'yo pala 'yon?!"
Biglang sigaw ni Tris.

"Nakapunta ka na po sa bahay namin?"
Takang tanong ulit ni Jane dahilan para masapo ko ang noo ko.

Magsasalita pa sana si Tris ng biglang mag ring ang phone niya.

"Sagutin ko lang 'to, excuse me."
Sinundan ko siya ng tingin hanggang makalabas sa pinto ng hospital room,
Pagbalik ko ng tingin kay Jane ay nakangiti na siya sa'kin.

I frown.

I really know what that smile means.

"Uuuuuy, si kuyaaa."
Pang aasar niya sa'kin, she even wiggle her eyebrows!

"Kumain ka na Jane para makauwi na tayo."
Pilit kong pag iwas sa kaniya, dahil alam kong kukulitin na naman niya ako.

"Ano muna 'yon?
Pano siya napunta sa bahay ha?
Tsaka bakit kayo magkakilala? Hinanap mo ba siya dahil sa'kin? Pero impossible 'yon kasi kanina mo lang nalaman—

"Jane."
I cut her off.
Sabi ko na nga ba't hindi matitigilan ang bunganga nitong kapatid ko.

She just pouted and started to eat the food that I prepared earlier.

Nang mapunta ang tingin ko sa pintong nilabasan ni Tris kanina ay napansin kong hindi niya pala 'yon nasara.

"Ivy, bakit ngayon ka pa pumunta diyan sa Japan?! Oo... alam mo naman yung sitwasyon ko di'ba?"

I'm about to close the door but I accidentally heard her discussion with someone on her phone.

She's biting her nails, and stomping her feet.

"Hindi.... hindi pa, wala nga akong malapitan lang kundi ikaw.
Wala nga akong matutuluyan...kailan ba balik mo?"
Then she sighed heavily.
I think she's about to cry.

"Hala, balita ko uso daw ngayon yung eavesdropping. Try ko nga minsan."
Jane caught my attention, she just grinned at me.

Sasawayin ko na sana siya ng biglang pumasok si Tris sa pinto.

"Jane, nice to see you again pero I need to go na."

"Hala, aalis ka na agad ate?"

Tris smiled weakly and offered my sister a hug.

"Thank you."
Sabi niya habang magkayakap sila ng kapatid ko pero sa'kin siya nakatingin.

"Are you sure na okay ka lang?" Hindi ko napigilan ang sarili kong magtanong ng paalis na siya.

She gave me a nod.

"Bye ate! See you SOON!"
My sister said emphasizing the last word.

TRIS

Pumwesto ako sa medyo malilim na parte ng bay, ang alam ko lang ay gusto kong pumunta rito para lang makapag isip.
Napasabunot ako sa sarili kong buhok dahil alam kong kahit gaano pa ako katagal tumambay dito sa Manila Bay ay walang solusyon sa problema ko.

Hindi ako pwedeng umuwi, ayaw kong umuwi.

Wala akong matutuluyan,
Hindi ko pwedeng gamitin ang cards ko.
I checked my purse earlier and I only have 4 thousand peso bill.

Devastation benighted my mindset at this moment.

"Taho?"
Hindi ko tinapunan ng tingin si manong na magtataho, umiling na lang ako.

"Taho?"
I frowned.

"Kuya, ayoko nga ho— Jake?!"
Takang napatingin ako sa lalaking kanina pa nag aabot sa'kin ng taho.

"Jane is fine."
Sabi niya saka umupo sa tabi ko,
Ano daw?
Hindi ko naman siya tinanong kung kumusta na yung kapatid niya.

"Hindi mo ba ako tatanungin kung bakit ako nandito?"
He asked, I rolled my eyes.

"I didn't bother."

"Yeah right."
Pagkatapos non ay katahimikan ang namagitan sa'ming dalawa.

"Sa tingin mo ba..."
Alam kong lumingon siya sa'kin dahil sa sinabi ko.

"What?"
He asked.
My grip on the edge of my shirt tightened.

"Hey, I know you're not alright at all."
And with those words of him, I bust into tears.
Again.

"Ayaw ko ng umuwi sa'min.
Hindi ako yung gusto kong maging ako kapag nandoon ako."
Pagkasabi ko noon ay natamdaman ko ang haplos niya sa likod ko, na lalong nagpalakas ng mga iyak ko.

"They always say "Patrice, do this.", They always control and manipulate things!
I'm really, really done with that.
I just want to be me."
I said between my sobs.

Maybe it's really odd to open up your  problems and secrets with a stranger.
Sa buong oras na nguma-ngawa ako at sinasabi ang mga problema ko sa kaniya ay tahimik lang siya, nakikinig.

And it's really a big thing for me, finally I have someone that'll listen and stay beside me.

"Live with us, Tris."