Ride Home

CHAPTER TEN (Epilogue)

JAKE

Took a morning ride to the place where you and I were supposed to meet.

"Jake, late ka five minutes."
Natawa ako sa salubong sa'kin ni Melody.

"Ma'am advance po ata orasan niyo e."
Sa loob ng dalawang taon ko dito sa café ay naging magkaibigan na din kami ni Melody,
Na promote na din ako at naging branch manager na.

They lead me back to you, I keep coming back to you.

Kung sana ay nakikita niya kung ano na 'yong mga accomplishments ko ngayon ay matutuwa siya.

Nag balik ako sa kasalukuyan ng tapikin ni Melody ang balikat ko.

"Mamaya mo na isipin si Patrice, daming customers oh!"
Nginuso niya pa sakin ang mga naka pila sa lane.

Nasabi niya sa akin na kaya pala umalis si Tris ay para mag pa stem cell transplant, malala na kasi ang thalassemia niya kaya kailangan ng agarang treatment.

Maybe it's fate that we lose control,
In circles around we go.

Sa buong oras ng pamamalagi niya sa bahay namin ni Jane ay hindi ko man lang napansin na ganoon pala kalala ang sakit niya.
Everytime I'll think about the things she did for us, my conscience will slowly swallow me.

Ang huling balita sa akin ni Melody ay ang pagiging successful ng operation niya ilang buwan pagkatapos niya umalis dito.
Pagkatapos noon ay wala na kaming nabalitaan na kahit ano.

You're all I need the very air I breathe

"Huy, sabi ni boss mamaya na yung kaka-Tris mo diyan! Tirisin kita, sir!" Si Airene, employee dito sa café.

Ilang linggo na din matapos noong nag confess siya sa'kin ng feelings niya pero dinecline ko.

Siya pa rin kasi.

Took a morning ride, gotta leave this all behind

"Jake, bahala ka na diyan ha? Una na ako."
Paalam ni Melody sa akin, ang weird nga dahil hindi naman siya madalas nag tatagal ng ganitong oras sa Café.

Past 10 ng maisarado na ang buong café, dumiretso agad ako sa gallery namin sa second floor dala ang isang tasa ng kape.

And all that we seem to know, we just gotta let it go

Tumayo ako sa tapat ng naka display na painting na ginawa ko a year ago.

A painting of her.

Maybe this is the reason why that night in the hospital, there was something that pushed me to remember every detail of her face.

"It's been two years, Tris."
I said.

Nakakatuwa lang na sa sobrang pag iisip ko sa kaniya ay kinakausap ko na kahit ang painting.

"Should I let go of you?"
Iniisip ko pa lang ang sinabi ko ay naninikip na ang dibdib ko.

"That's sad."
Natawa ako bigla dahil kahit sa isip ko ay naririnig kong nag sasalita siya.

"Magkano mo ibibigay sa'kin kung bibilhin ko ang painting na 'yan?"
Halos maibuga ko ang kape kong iniinom ng marinig ulit ang boses niya.

Dahan-dahan akong lumingon sa likod ko.

So many questions I've thrown to the skies,
All of the answers I've found in your eyes.

A familiar image of her appeared in my sight.
The almond eyes of her,
Her Porcelain like skin, and
The long wavy hair.

My weary heart has come to rest in yours

"Hi."
She said, wearing those smile that I've been longing for a long time.

My eyes began to be cloudy,
My heart beats so fast.
I immediately rushed to her and gave her the tightest hug that I can give.

"I love you. I love you Patrice."
Sa wakas ay nasabi ko na.

"I guess, I've finally found my way home. To you."
She said between our hugs.

END

(AN: YEY! Thank you so much po sa nag laan ng oras para basahin ito! *Sending virtual hugs*)