Ride Home

CHAPTER NINE

JAKE

"Mabuti na lang, kailangan na natin madaliin ang transfusion ng dugo sa kaniya."
Rinig kong sabi ng doctor.

Transfusion?

Jane met the gaze of my eyes, I know how much we are puzzled because of the situation.

Maya-maya pa ay pareho ng pumasok ang Doctor ni Tris pati si Mike sa ICU kung saan ipinasok si Tris kanina.

"Kuya."
She hold my hand as if she's telling me to be strong without muttering any word.

Ilang oras din kaming akong nag intay sa waiting area bago tuluyang mailipat si Tris sa private room.
Kanina ko pa pinauwi sa Jane para makapag pahinga na siya.

Tahimik lang akong nagmamasid kay Mike kung paano niya asikasuhin si Tris.

Is he really her fiancé?

"Thank you."
Napa angat ako ng tingin sa kaniya ng bigla siyang magsalita.

"Para saan?"

"Thank you for taking care of her for me."
He said and left me hanging.

Umupo ako sa tabi ng hospital bed niya, tinitingnan ang bawat detail ng mukha niya.

"Tris, yung sinaing mo nasusunog na."
I tried to mock her as I always do, hoping that she'll finally come back into her senses but to no avail.

"Fiancé mo 'yon? Bakit mas guwapo pa ako?"
I said while gently rubbing her hand.

"Sus, wala namang panama sa'kin 'yun."
Sino bang niloloko mo Jake?

Inihiga ko ang ulo ko katapat sa balikat niya, inaantay na bumigat ang talukap ng akong mata.

Hoping that when I open my eyes in the morning, her smile is the first thing I'll see.

Hoping that I can finally say the words I want her to hear.

"Kuya."

"Kuya!"

Naalimpungatan ako ng umiiyak na boses ni Jane ang gumising sa'kin.

"Si Ate Tris."
Sa sinabi niyang iyon ay para akong natauhan at luminga-linga sa paligid.

Bakante na ang hospital room.
Wala na rin kahit 'yong mga gamit ni Mike kagabi.

Sobrang bilis ng tibok ng puso ko sa mga oras na 'to.
Nagmadali akong pumunta sa pinto, umaasang makikita ko sila sa labas at nag iintay na magising ako.

"Kuya, wala na si ate Tris. Umalis na siya."

2 YEARS LATER...

Four o'clock in the morning, here I am silently sitting in the Manila Bay playing the Kalimba she gave me before she left.

Ang sabi sa akin ni Jane ay pag uwi niya ng unit namin noong gabi na 'yon ay nakalagay na sa mesa namin ang mga regalo ni Tris para sa amin.

"Jake, if you're reading this it means that I already left.
Gusto kong mag thank you para sa kabaitan mo sa'kin.
Ang dami kong naranasan na "first times" at madami akong natutunan the whole time I'm with you and Jane, that was the best moments of my life.
The moment that I've found your photo, ang daming pumasok sa utak ko at na realize ko na ang selfish ko sa mga taong gusto lang naman ay mapabuti ako.
I'll confess something to you. Hindi ko pa alam maybe someday, if we bumped into each other again.
Untill someday,
Patrice."

'Yan ang huling letter na iniwan niya sa'kin.

Halos araw-raw sa dalawang taon ay palagi akong nandito,
Palaging dumadaan sa highway kung saan una kaming nag kita.

Nag iintay.
Umaasang baka isang araw bigla siyang susulpot dito katulad ng dati.
Na baka isang araw umiyak ulit siya dito at natatakot ako na baka sa pagkakataon na 'yon ay wala ako.

A bunch of realizations slapped me when she left us.

Ang daming nasayang na oras, ang daming what if's na nabuo sa utak ko.

I sighed.

"At kahit, nabago na ng oras. Ang puso ma'y natodas,
Ikaw pa rin sa susunod na habang buhay."

What if mas maaga kong sinabi sa kaniya?
Aalis pa rin kaya siya?

"Ikaw pa rin, ang pipiliin kong mahalin.
Sa susunod na habang buhay."