#Vol1
Bir ev... Onca insanın olduğu kalabalığın içindeki tek ev. İnsanlar etrafını sarmış, herkes kendi derdinde. O üç katlı evin içindeyim kucağımda dört küçük pati. Evin içi sis olmuş, duman kokuyor. Korkuyla yerimden sıçradım, odamın kapısını açtığımda benden izinsiz dudaklarımdan bir çığlık koptu. Evimiz yanıyor. Evimiz yanıyor! Merdivenler yanıyor, annem nerede? Öksürmeye başladım, alevler artıyor. Sarı, turuncu ve kırmızı. Balkona girip gözlerimi kalabalığa çevirdim, patiler elimi çiziyor. "Yardım edin lütfen, heeey görmüyor musunuz?" Hıçkırıklarım arttı. "Duymuyor musunuz??" Gözlerimi göğe yükselen gri dumanlara çevirdim ve tekrar bağırdım. "Bizi kurtarın, b-bizi kurtarın" Kimse yüzünü kaldırıp bakmadı, alevler evimizi yutuyor. "B-burda alevlerin içindeyiz, yok mu yangın gören?" demirlere tutunup dizlerimi yere koydum. Bu sefer daha kısı sesle; "burda alevlerin içindeyiz, yok mu yangın gören?" o an kalabalığın içinde gözleri bana dönük olan kahverengi saçları dağılmış kızı gördüm. Kollarında kedim uyuyor. Burda alevlerin içindeyim, yangını da bir tek ben görüyorum.
