Işıkları kapatıp uyuma vakti. Şimdi odam karanlık ama ışık açıkmış gibi her yer çok net. Bu benim lanetim. Yatağımın başında kafası öne eğik siyah varlık beni bekliyor. Uzun boyunu öne kuvırıp elleriyle ayak bileklerini kavradı. Kafasını bana doğru kaldırdı. Önce bana kan kırmızısı gözlerini gösterdi sonra beynimi uyuşturan çığlıklar atmaya başladı. Sesi öyle korkutucu ve güçlüydü ki. Kimse duymuyor muydu? Kimse duymuyordu, kimse görmüyordu. Yapabildiğim tek şey kulaklarımı kapatıp yere diz çökmek olmuştu. Uyandığımda nasıl yatağıma geldiğimi hatırlamıyordum.
