Ailem benim aynalı dolapların olduğu odalarda uyumaya alışmamı istiyordu. Onlar korktuğumu biliyorlar ama korkularımla yüzleşmemi söylüyorlar.
Ben ilk zamanlar onlar yattığı zaman ışığı tekrar açardım. Sonra onlar ben uyuyunca ışıkları kapatırlardı. Gece aniden olan bu karanlık uyanmamı sağlıyor ve korkutuyordu. Ben yalan söylemeyeceğim, hiç kıpırdamadan sadece tavana bakardım. Hiçbir şeye cesaret edemezdim. Sabah kalktığımda ise onlara ışıkları neden kapattıklarını sormazdım çünkü beni küçük görmelerini istemiyordum.
Saniyeler, dakikalar, saatler geçiyordu ve ben hala yatakta dönüp duruyordum. Hatta çok yüksek sesle nefes almaya bile korkuyordum. Güneş yükselmeye başladığında da aynaları önemsemeyerek uyumaya başlıyordum.
Bir hafta sonu ailem düğün için şehirdışına çıkmak zorunda kaldılar. Ailem evde tek başıma kalmam için yeterince büyük olduğum kararını verdi. Onlara sarılıp veda ettim ve günün geri kalanını televizyon izleyerek geçirdim. Uykum gelince televizyonu kapatıp, tüm ışıkları açıp odama gittim. En son kendi odamın da ışığını açıp yatağa yattım. Uykuya sürüklenirken aynaları düşünmemiştim bile. Birkaç saat sonra terden sırılsıklam bir şekilde karanlıkta uyandım. Onlar yine gelip ışığımı kapatmışlardı. Ama... Uyku sersemliğimi üzerimden attıktan sonra evde tek olduğumu hatırladım. Peki, her gece ışığımı kapatan kimdi?
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Korkunç Bir Hikaye Serisi
رعبBana doğru yaklaştığını hissettim. o anı yaşayacaktım başka çarem yoktu..