The Longing Heart: (Buenaventura Series #2)

TLH- Chapter 6

Chapter six: Personal Servant

Ilang oras lang ay nakarating narin kami sa bahay namin. Bandang alas onse na ng makarating kami sa bahay namin. Tumikhim muna ako bago ibinaling ang tingin ko kay sir Jaydee na kunot noong iginagala ang tingin sa lugar ko.

"Ah! sir? dito na po ako sir." paalam ko dito. He turn his gaze on me with a questionable face.

"Where's your house?" he asked.

"Huh? ah... nandoon pa po sa unahan, maglalakad ka pa po bago makarating doon. Masyado kasing makitid ang daan doon." Ani ko habang ang mga tingin nito ay hindi ako nilubayan. "Ah! sige sir bababa na po ako." paalam ko at akmang bababa na sa kotse niya ng pigilan nito ang kamay ko. Kabadong nilingon ko naman ito.

"Aren't you going to invite me for lunch?" he asked. My mouth fell open to what he said.

"Ha? sir?" di makapaniwalang saad ko.

"tss.." singhal nito. " I'm hungry." anito sa seryosong sabi.

"Huh? eeee... baka hindi po kasi kayo kumakain ng mga pangmahirap na ulam." I said leisurely, his brows arched.

"You're human right?" he asked. bahagyang tumango naman ako sa tanong nito. "Then, what you ate I can also eat." sarcastikang sabi nito, agarang napailing naman ako sa sinabi nito.

"Hindi naman kasi yun ang ibig kung sabihin sir. Ang akin lang po ay, yung ulam kasi namin ay tuyo o di kaya ay yung tinatawag na ginamos." malumanay kung paliwag nito. Tatango tango naman itong tumingin sa kanyang harap.

"Then let me try to eat that food and I will tell you how does the taste want me go back here again." seryosong saad nito habang nasa malayo parin ang tingin nito. Naguguluhang tinignan ko naman ito. Anong ibig niyang sabihin sa  'I will tell you how does the taste want me go back here again' ibig niya bang sabihin ay may balak pa siyang bumalik dito sa amin?

"Pero sir... baka po ay pagalitan lamang ako ng inyong mga magulang kung malaman nilang ipinakain kita ng mga pagkaing pangmahihirap." nakatungong sabi ko. He turn his gaze on me, I could see his mystifying looks in my peripheral vision. 

"Tsk! Are you in 1990's?." he asked sarcastically. Iniangat ko naman ang tingin ko sa kanya. Naguguluhan.

"Ano po ang ibig ninyong sabihin?" tanong ko pa dito.

"My mom is not in the movies, tsk! kung makikilala mo nga ng tuluyan si mommy siya pa siguro mismo ang magpapakain ng tuyo at ginamos sa akin. I want to tell you too that I eat tuyo at ginamos. Minsan na nga akong kumain ng toyo at mantika ang ulam. So, don't worry kumakain ako ng tinatawag mong pangmahirap na kung tutuusin ay sobrang sarap." Anito. I slowly closed my open mouth and look at him intently and he did the same. His captivating eyes slowly eating up my system, he slolwy lean closer to me. "You're lips was fcking inviting me to kiss you.' he huskily said. Mabilis akong tumingin sa malayo, ilang pulgada nalang at mahahalikan na niya ang pisngi ko.

"Tara na po at ipaghahanda ko pa po kayo." anito ko at nagpauna nang lumabas ng kanyang kotse. Humugot ako ng malalim na hininga, madiin kong isinarado ang palad para pakalmahin ang sarili. Nakita ko narin itong bumaba ng kanyang kotse. "Dito po tayo sir." tawag ko sa atensyon nito at naglakad na pauna sa kanya. Hindi na ako umabalang lumingon pa sa likuran ko't kinakaban ako. Jusko ano ba ang nangyayari sa akin. 

"You shouldn't leave me behind. I can't attempt to watch you walking away from me." Aniya na siyang pag abot ng kamay ko sabay intertwined. My eyes widen and mouth fell open.

"Ho?" Parang tangang tanong ko dito. He turn his gaze on me with his serious face and slowly he smiled genuinely.

"Don't leave me." Aniya sa napapaos na boses. I swallowed my lump in my throat. para akong sinasakal sa mga kaguluhang inaasta ng amo ko. "Let's go." tawag nito sa diwa ko, saka lamang ako bumalik sa realidad ng hugutin niya ang kamay ko papalapit sa kanya. " Lead the way, baby." He said sweetly, agarang napalingon naman ako sa kanya.