Hastaneden çıkıp evin önüne geldiğimde Asiye ablaya uğrayacağım geldi aklıma .Asansöre binip onun katına çıktım aslında şu an yatağıma girip uyumak istiyordum ama belki iyi gelirdi biraz konuşmak .Kapıyı çaldığım anda açtı Asiye abla tek başına yaşıyordu ailesi ile konuşmuyordu .İçeri adımımı attığım anda soru sormaya başlamıştı enerjisine yetişemiyordum. "Alara anlat bakalım sabah acele acele neden hastaneye gittin ." dedi ben konuşmaya başlamadan "Yada gel mutfağa geçelim çay doldurayım sana da öyle anlat " ayağa kalkıp mutfağa doğru yöneldi bende peşinden mutfağa girdim ."Abla nasıl anlatsam bilmiyorum ama sabah psikoloğa gittim ." dedim ."Yüzüme şaşkın şaşkın bakarken "Neden anlatsana Alara ." dedi "Abla bir aydır göğüs ağrısı çekiyordum sabahları panik ve korkuyla erkenden uyanıyordum ve en önemli olanda atak geçirmeye başladım geçeceğini umdum ama geçmedi işte geçen hafta hastaneye gitmiştim ve bu bölüme gönderdiler işte bugün de psikoloğumla görüştüm ilaç kullanıyorum artık bir hafta sonra tekrar gideceğim ." dedim Asiye abla ağzı açık beni dinliyordu "Alara neden gelip anlatmadın bana neden atak geçirdiğini söylemedin neden ?" "Abla geçer zannettim kimseye söylemedim babama Arzu anneye kimseye söylemedim çünkü geçecek zannettim ." " Alara aileni arayıp söyle istersen biliyorum söylemek istemiyorsun ama söyle ." dedi cevabım belliydi söylemeyecektim "Hayır abla söylemeyeceğim ." Yaklaşık bir saat kadar konuştuktan sonra hastanede yorulduğumu söyleyip eve geldim . Odaya geçip rahat bir şeyler giyip yorganın altına girdim . Aslında gerçekten yorulmuştum ama bendenim değil ruhum yorulmuştu nereye kadar savaşacaktım sonum neydi benim okuduğum üniversiteyi dondurmuştum hiç arkadaşım yok ailem yok ben kimim ? Saatler sonra telefonun sesiyle gözümü açtığımda gece olmuştu telefonu elime aldığımda babamın arıyordu birkaç kere daha aramıştı açıp kulağıma götürdüm "Alo kızım nasılsın " dedi sanki nasıl olduğum çok umurundaymış gibi "İyiyim ne oldu neden aradın ? " dedim . "Kızım aramamın bir nedeni yok sadece seni durumunu merak ettim ." dedi güldüm "Beni merak falan etme yıllardır etmiyorsun şimdide etme ." deyip telefonu kapattım. Şaşırmıştım neden aramıştı neden beni merak etmişti ? Beni neden aradığını düşünürken ayağa kalkıp odanın ışığını açtım mutfağa geçip bir bardak su içip geri döndüm odaya .Aynada yansımama baktığımda rengim sararmıştı ne oluyordu bana bunca zamandır her zorluğa karşı gelmiştim şimdi bu hastalık beni yenecek mi yenilecek miyim ? Işığı tekrar kapatıp yatağa döndüm sanki yatağa girdiğimde kendimi güvende hissediyordum. Saatler geçmişti neredeyse sabah olmak üzereydi ama uyuyamamıştım . Telefonumu elime alıp internette gezmeye başladım telefonumda hiç girmediğim Tumblr uygulamasına girdim indirmiştim ama hiç bakmamıştım. Bir bildirim vardı bir kişi takip ediyordu Yazanadam diye biri takip etmişti beni hesabına girdiğimde hiç bir şey yoktu ben dışında kimseyi takip etmiyordu. Telefonu kapatıp kenara koyduğumda hava aydınlanmıştı. Bugün biraz dışarı çıkacaktım korkuyordum ya aniden kalabalığın içinde düşersem ne olacaktı kafamın içinde deli sorular dönüyordu bu sorular beni yoruyordu. Üzerime siyah hırkamı alıp pencerenin önüne geçtim dışarısı kar ile kaplanmıştı bembeyazdı her yer insanlar hızlı hızlı yürüyorlardı arabalar geçiyordu sürekli herkesin bir acelesi bir işi vardı ben sanki geriden geliyordum yavaşlamıştım ben yetişecek bir işim veya beni bekleyen insanlar yoktu "Yitirdim kendimi kendi içimde."
Saatler sonra kendimi Asiye abla ile dışarı çıkarken buldum .Oda yanımda gelmek istemişti hem benim için hem de kendi için . Önce mum satan bir mağazaya girdik odam için bir sürü mum aldım . "Şimdi nereye gidiyoruz abla." dedim , " Biraz ilerde bir yer var oradan bir şeye bakıp çıkalım sonrada eve geçeriz ." dedi . Mağazadan çıktıktan sonra beş dakika yürüdük .Mağazaya girdiğimizde sıcacık bir havayla karşılaştık . Başım dönüyordu içimden hayır diyordum lütfen şu an olmaz ama artık yürüyemeyecek şekilde dönüyordu başım bacaklarım güçsüzleşiyordu ama ben hiçbir şey yapamıyordum yere yığılıyordum duyduğum bağırışlar kafamda yankılanıyordu gözlerim gittikçe kararıyordu sonum bu muydu ? Kimim ben sonum neresi benim ?
ŞİMDİ OKUDUĞUN
ÇÖKÜŞÜN HİKAYESİ
ChickLitBu bir çöküşün hikayesiydi kimsenin bilmediği kimsenin anlayamadığı bir çöküş. Hastalığına yenik düşen Alara'nın çöküşü. -Bu kardeşi ve umutları dışında kimsesi olmayan Ege'nin çöküşüyüdü. ~ Bu çöküşün sonu acıydı bu çöküşün sonu karanlıktı.