ေဆးရုံကုတင္ေပၚမွာလွဲေနတဲ့
ျဖဴစုပ္စုပ္လူကိုၾကည့္ရင္း
ေရွာင္က်န္႔ေခါင္းေတြ
တဗ်င္းဗ်င္းကုတ္ေနတယ္။
ညက၁၂နာရီေက်ာ္ေနပီ ခုထိအဲ့လူကသတိေမ့ေနတုန္း
ဘာဒဏ္ရာမွ ႀကီးႀကီးမားမားမရဘဲ
ဘာလို႔ခုထိမႏုိးလာေသးတာလဲ
သူစဥ္းစားလုိ႔မရဘူး။
ဒီမေတာ္တဆမုွကသူ႔ေၾကာင့္မဟုတ္တာ
ေသခ်ာေနေပမယ့္ဒီလူမႏိုးမခ်င္းျပန္လို႔မရဘူးလို႔
တာဝန္ရွိသူေတြကေျပာလာတယ္။
"မနက္ျဖန္တနဂၤေႏြေန႔ပါဆုိ ရုွပ္လိုက္တဲ့ဇာတ္ေတြကြာ"
ေရွာင္က်န္႔ကေသေအာင္အိပ္ခ်င္ေနပီ
ဒီလူသာဒီညႏုိးမလာရင္သူပါဒီမွာအိပ္ရေတာ့မွာ
သူ သက္ျပင္းေတြခ်ရလြန္းလို႔
ဗိုက္ပါဆာလာတာနဲ႔
စားစရာတစ္ခုခုဝယ္ဖုိ႔အခန္းျပင္
ခဏထြက္သြားလိုက္တယ္။
သူသြားတာက ၁၅မိနစ္ေလာက္ပဲၾကာတယ္။
ဟိုလူႏုိးလာရင္ဘာမွမစားရေသးမွာ
စုိးလို႔ဆုိပီးစားစရာေတြလိုရမယ္ရ
ပိုဝယ္လာလိုက္တယ္။
သူအခန္းကိုျပန္ေရာက္ေတာ့ ကုတင္ေပၚကလူက
ထထုိင္ေနပီ။
ေရွာင္က်န္႔ျပဴးျပဴျပာျပာျဖစ္သြားတယ္။
တစ္ဖက္ကလူကေတာ့သိပ္ကိုေအးေအးေဆးေဆးပဲ
သူ႔ကိုစုိက္ၾကည့္ေနတယ္။
"မင္း မင္းႏိုးပီလား ငါမင္းကိုဘယ္ေလာက္ေတာင္
ေစာင့္လိုက္ရလဲသိလား"
ျဖဴဖပ္ျဖဴေရာ္နဲ႔လူကသူ႔ကုိစုိက္ၾကည့္ေနတုန္းပဲ။
မ်က္ေမွာင္ေတြလည္းက်ံဳ႕ထားေသးတယ္။
"ဒီမွာ ေဟ့ေကာင္စကားျပန္ေျပာဦး မင္းမွာဘာမွ
ေျပာစရာမရွိဘူးလား ဟမ္
မင္းမီးပြိဳင့္မွာငါ့ကားေရွ႕အတင္းေျပးဝင္လာတာ
မမွတ္မိဘူးလား ငါမင္းကိုမတုိက္မိဘူး
မင္းဘာမွမျဖစ္သြားဘူးလုိ႔လည္းဆရာဝန္ေတြက
ေျပာတယ္ ဒါေပမယ့္ မင္းႏုိးတဲ့ထိေနရမယ္ဆုိလို႔
ငါဒီမွာ ထုိင္ေနရတာေသေတာ့မယ္ "
".........."
သူ႔ကိုဘာမွျပန္မေျပာပဲစုိက္ပဲၾကည့္ေနတဲ့ေကာင္ကို
ေရွာင္က်န္႔ေတာ္ေတာ္အသည္းေပါက္လာတယ္။
YOU ARE READING
° ᴵᶠ ᴵ ᴴᵃᵈ ᴬ ᶜʰᵃⁿᶜᵉ °
Romanceအဲ့ဒီညက... မိုးတွေရွာနေခဲ့တယ်... သူ့အနာဂတ်နဲ့သူဆုံတယ်... နောက်တော့ဝင်တိုက်ပစ်လိုက်တာပဲ... အဲ့ဒီညက... မုိးေတြရြာေနခဲ့တယ္... သူ႔အနာဂတ္နဲ႔သူဆံုတယ္... ေနာက္ေတာ့ဝင္တုိက္ပစ္လိုက္တာပဲ...
