Loving Severene

Chapter 05

A.N.
Woah! Finally finished my update. I hope you like it and thanks for reading my stories by the way😊
Enjoy and study hard my moonlights😊💚💙💋

Severene

"Severene... Erene"

"Hey... My dear Erene... Wake up..."

I heard that familiar voice calling my name, but because of sleepiness that I'm feeling, I chose to ignore it.

"My dear Erene... Please wake up..." nakaramdam na rin ako ng pagyugyog sa balikat ko. Ngunit hindi iyon kagaya ng paggising sa'kin ni Suzy na kulang na lang ay sipain ako sa sikmura para mahulog sa kama.

I groaned when I opened my eyes, sapo-sapo ang ulo ko nang bumangon ako. Masyado yata akong nawiling uminom kagabi kaya ganito ang pakiramdam ko.

"At last, you're awake..."

I set my gaze at the direction where the voice came from, then I felt my eyes widened in disbelief.

Is it real? Or maybe dahil lang sa epekto ng alak?

"Oh, bakit parang nakakita ka ng gwapong multo jan?"

I shooked my head and blinked for several times, ngunit pagmulat ko ng mata ay andiyan pa rin siya, nakatayo malapit sa kama ko at mukhang sinusuri ang bawat sulok ng mukha ko.

Is he real? Or I'm still dreaming?

Hindi naman ako lumalaklak ng drugs para maghallucinate o ano. Maybe my eyes were just decieving me.

"Y-you're a fucking ghost Shaun... You're already - - -"

"Sush..."

The next thing I knew is that I heard his hearty chuckle. It was like a soft music in my ears. I never heard that kind of laugh for long, and I miss it so damn much.

"Hey... My dear sis, don't cry..." he approached me as he comforts me with his soothing voice. Hinawakan nito ang mukha ko at naramdaman ko ang lambot ng kamay niya. Pinahid nito ang luha kong hindi ko namalayang tumulo na pala.

"Nawala lang ako, pinabayaan mo na yang sarili mo..."

Parang kinurot ang puso ko dahil sa sinabi niya. Parang napakabigat nung sinabi niyang iyon at nadaganan ang puso ko. Hindi rin ako makahanap ng akmang salitang sasabihin. My mind was clouded with doubts and the feeling of guilt.

Kung may nagawa lang ako noong araw na iyon, sana buhay pa siya ngayon. I was so useless. Hindi ko man lang siya nagawang tulungan.

Hinawakan niyang muli ang mukha ko at iniangat ang aking tingin sa kanya. Muli na naman niyang pinunasan ang mga luha kong wala nang tigil sa pag-agos. Pinipigilan ko ang humikbi pero mas lalo akong nahihirapan. Ambigat sa dibdib.

"Wag mong sisihin ang sarili mo dahil lang sa pagkawala ko. You need to move on my dear Erene..." bagama't malumanay ay para ako nitong sinesermonan.

My dear Erene... I miss to hear that.

"H-how can I do that?" at last, I managed to utter some words.