"It hurts?"
"A little bit but it's okay," I replied.
"Sorry ako muna sa ngayon yung tumulong sa'yo. Wala kasi sina Athena naghahanap na ulit nang mga panibagong survivors."
"Ayos lang, kaya ko naman pero tumulong ka pa din. By the way, Panibago? What do you mean?"
"No, nagka-sprain ka. Paano mo nasabing kaya mo? Eh, hindi ka nga makatayo ngayon," napasimangot naman ako na ikinatawa niya.
"So, Athena and Ace didn't mention it to you?"
"Ace? Ah, so that's his name."
"Axcervio Deinrich."
"Woah. Nice name. How 'bout you?"
"I'm Denrick Reomar and you?" I laughed. Para kaming new classmates na kailangang magpakilala sa isa't-isa.
"I'm Madelaine Giareleen. Nice to meet you Mr. Reomar," sagot ko habang tumatawa at iniabot pa ang kamay ko para mas makatotohanan ang pagpapakilala namin sa isa't-isa.
Iniabot niya naman ang kamay niya at nag-shake hands kami sabay sagot, "Nice to meet you too, Ms. Giareleen," We laughed after that.
"Ang formal! So nakikisakay ka din pala sa joke ng iba? Nice attitude, Mr. Reomar," dagdag ko pa sabay tapik sa balikat niya habang tumatawa.
"Just a simple thing, Madelaine," napasimangot naman ako ng banggitin niya 'yon.
"What's with that face? So cute," he giggled then pinch my cheeks. Hinawi ko naman ang kamay niya.
"Tumigil ka nga. Saka anong 'cute'? Cute mo mukha mo. 'Wag mo nga akong tawaging 'Madelaine' hindi ko siya typee. 'Madie' na lang," sagot ko at ngumiti.
Mas sanay na ako sa 'Madie'. Feeling ko ang haba ng 'Madelaine'.
"Hindi mo type yung 'Madelaine'? Bakit? Type ka ba niya?" Aba. May pag-gan'on?
"Ah, sige. Ganyanan, Mr. Reomar," tinawanan niya lang ako. Anong nakakatawa d'on? Isa pa 'tong baliw.
"Pero type mo talaga yung 'Madie'?" I nodded as a answer.
"Well, feeling ko hindi ka niya type p'ano ba 'yan?" I arched my eyebrows. Baliw ba talaga siya? Ano 'yon? Nakapag-usap sila ng pangalan ko at sinabing hindi ako type nun? Ah, okay. He's crazy.
"Alam mo kung bakit hindi ka niya type? Una, hindi ka keyboard. Pangalawa, mukha kang mouse!" tawa siya ng tawa pagkatapos sabihin 'yon samantalang ako tinitignan lang siya at iniisip na baka nababaliw na nga talaga siya. Napailing-iling na lang ako at sinuntok siya sa braso niya.
"Capital M, A, I, S! Ang mais, Derick."
"W-wait, what did you just say?"
"Bingi kana ba, Mr. Reomar?" lumapit ako sa kanya.
"Ang sabi ko. Capital C, O, R, N, Y! Ang corny, Derick."
"N-no, I'm not deaf! Ahm. Did you just call me 'Derick'?" huh? So what? Eh, sa gusto ko siyang tawaging gan'on. Feel ko ang haba ng Denrick? Ah, ewan.
He looked away and stood up, "I'll gotta go. Baka dumating na sila," Did he blushed? Or not? Or I'm just imagining?
Pagkatapos niya magsalita ay dire-diretso siyang umalis. Kahit ilang segundo man lang na tignan ako ay hindi niya na ginawa. Why? Ano meron sa 'Derick? Pangit ba? Okay naman ah?
Teka. Nabanggit niya kanina yung paghahanap ng mga survivors. Ibig sabihin, nandito din sina Shanea at Zaivein? Nahanap din sila?
Nakatulala lang ako sa bintana nang marinig kong bumukas ang pinto. Halos limang araw na rin ako sa shelter na 'to. Magaling na yung mga paa ko ngayon. Tinest din nila ako n'ong isang araw at lumabas na negative ako. Ibig sabihin, hindi ako zombie o magiging zombie. I can't help but to think na paano nag-umpisa ang mga bagay na 'to? Napahinto ako sa pag-iisip nang may nagsalita sa may bandang likuran ko.
"We found your family and they're safe," I turned my gazed at him, Axcervio. And then smiled ear to ear.
"Talaga? Pwede ko ba silang makita?" umiling naman siya na s'yang nakapagpasimangot sa akin.
"Why? Gusto ko na silang makita."
"No. You will have a deal with our team. Nakita namin ang ginawa mo, ninyo ng mga kasama mo. You have a potential and we think na mas better if kasali kayo sa team force namin."
"Team force??"
"Yes. Our government had a plan to save some survivors and this pandemic. You will accept it or not?"
"Of course not!"
"Ah, so gagawin mo din ang ginawa sa'yo ng mga kaibigan mo?" namemersonal ba siya? Pero anong connect nun sa pinag-uusapan namin?
"Shut up. You know nothing," I replied and looked at the window again.
"Well based on what I see right now is you're still in pain..."
"...imagine you were your friends and the survivors is you. Anong sa tingin mo ang mararamdaman nung survivor? Anong sa tingin mo? Magsasaya kaya siya? O gagawin niya din ang ginawa mo—"
"I said shut up! Hindi mo ba maintindihan 'yon? Well, tatagalugin ko. Tumigil ka. Tumigil kana dahil wala ka namang alam sa nararamdaman ko!" sagot ko habang nakatalikod pa rin sa kanya at sa bintana na nakatingin. All I can see is starting to blur or it is just me who started to cry like a baby again?
I sobbed.
Everytime I think about that thing or scene I can't help but to cry.
"K-kaya ko ba? Kaya ko bang m-magligtas? S-sarili ko nga ko h-hindi ko maligtas. Paano pa kaya ang ibang tao? K-kung mamamatay naman ako, p'ano ang pamilya ko? Marami pa akong pangarap. Lahat na 'yon g-gusto kong tuparin! Napakarami kong pangarap para sa s-sarili ko na gustong-gusto kong maabot. Pangarap para rin sa pamilya ko! P-paano ang mga 'yon ha!? S-sabihin mo nga! Ipaliwanag mo," sagot ko at humarap sa kanya.
Pero gan'on na lang ang gulat ko ng pagkaharap ko sa kanya ay bigla niya akong niyakap.
