Aklım o gecede, kalbim o gecede.Bana bu geceyi unutturacak birisini tanıdım.Ama onunla beraber her şey tekrar ortaya çıkmış gibiydi.Tüm çıplaklığıyla.Tüm açıklığıyla.Bir yarışın içindeydik.Benim mi günahlarım daha fazlaydı yoksa onunki mi? Yoksa zat...
Selamlarrr.Merhabaa umarım herkesler iyidir.Ben geçte olsa yazabildim.Bu satırları okuyan herkeslere teşekkürler.Yada okumayanlara da teşekkürler .Yazım dilimi ya da kurgumu eleştirip bana eksiklerimi söylerseniz çok mutlu olurum.
Vote ve yorumlarınızı esirgemeyin lütfen.
İyi bölüm okumalar sizlere
Bölüm şarkısı = The Neighbourhood - Baby Came Home 2 /Valentines
Bazen bazı insanlar zamanın her şeye ilaç olacağını söyler.Ve siz cidden zaman geçtikçe unutacağınıza o kadar inanırsınız ki zaman kavramını hayatınızdan çıkarıp atarsınız.Yıllar geçer ama siz hala zamanın ilaç olacağına inanıp nefes alıp duruyorsunuzdur.
Sonra anlarsınız aslında ilacın zaman olmadığını.O yara geçmez hiçbir zaman.Ama eğer birisi çıkarsa karşınıza , elinizden tutup sizin nefes almanıza yardım ederse işte o zaman hafiflemeye başlar bazı acılar.Ama size yardım eli uzatan o kişi sizin elinizi tutup uçurumun kenarında bırakırsa , gidişi öncekinden daha çok acıtır.Bunu ancak cidden yaşarsanız anlarsınız.
Adımlarımın zeminde çıkardığı tok sese kendimi verip rahatlamak için derin nefesler alıp durdum.Üzerimde siyah sade bir elbise vardı.Üzerinde ne kadar rahat hissetmesem bile gideceğimiz yerin şahşahalı bir yer olduğunu bildiğimden bu tarz bir şeyi giymeyi seçmiştim.Her ne kadar katıldığım davetlerden dolayı topuklu ayakkabıya alışık olsam bile ayaklarım şimdiden sızlamaya başlamıştı.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Açık bırakıp hafif dalgalandırdığım saçlarımı sırtıma atıp çantamdaki aynayı elime aldım ve suratımı son bir kez kontrol ettim.Kırmızı rujlarla süslenmiş dolgun dudaklarım yüzümdeki cansızlığı garip bir şekilde gizlemişti.Güzeldim.Bunun farkındaydım.Ama hiçbir zaman bununla övünmemiş ya da egolanmamıştım.Güzellik bir kelimeden ibaret değildi aslında.Ya da kişisel bir düşünceden ibaret değildi.Demek istediğim insanlar sizi güzel bulsa bile siz günün sonunda aynaya baktığınızda o suratta hiçbir şey bulamıyorsanız bu güzellik değildi.Güzellik insanların düşüncelerini hiçse sayarak aynaya bakmanız ve kendinize gülümseyip kendinizi güzel bulmanızdı.Güzellik kendi fikrinizdi.Başkasınınki değil.
Aynayı çantama geri koyup yüzüme yalandan bir tebessüm takındım ve gözlerimi Aylin'e çevirdim.Bana gülümser gözlerle bakıyor ve hafifçe tebessüm ediyordu.
"Hazır mısın?"
Bana yönelttiği soruya karşılık kafamı sallayıp adımlarımı yanına ulaştırdım ve beraber davet edildiğimiz yere yürüdük.
İçimdeki kalp atışının aksine yüzüme öz güvenli bir maske takınmaya çalıştım ve yavaşça geldiğimiz yere baktım.Geldiğimiz yer klasik bir Amerikan partisi gibiydi fakat biraz daha ciddi ve farklı bir havası vardı.Üzerime giydiğim siyah elbisenin doğru bir seçim olduğundan bir kez daha emin olarak kendimi tebrik ettim. Kapının yanındaki masada duran karton bardaklardan bir tanesini elime alıp kafama diktim.Soğuk alkol tadı boğazımdan yavaşça geçerken Aylin'i takip ettim.
