BEST BIRTHDAY

قلبم طاقتشو نداره...

وقتی از حموم اومد؛ شروع کرد به خشک کردن موهاش چون اصلا دوست نداشت سرما بخوره و تا یه هفته نتونه بره مدرسه ، از درسا جا بمونه و نتونه جزوه ها رو بنویسه و
از همه بدتر نتونه کوکیش رو ببینه...

چرا حواسش نبود؟

حالا که میدید بد نبود که سرما بخوره ، چون مطمئنا طاقت اینو نداشت که شخص دیگه ای رو کنار جونگکوکی ببینه...

امشب ، کسی رو که بعد مدتها فهمیده بود برای "همیشه" میخوادش ، میخواست کسی رو که برای هَمراهیش تو زندگی-هرچند کوتاه و بلند- انتخاب کرده بود ، اعتراف کنه.

خب پس باید با هرچیزی که به‌ حس مالکیت بهش ربط پیدا می‌کرد ، از صدا کردنش تا چیزای دیگه خداحافظی کنه.

نفس عمیقی کشید و تصمیم گرفت به این چیزا فکر نکنه.

گوشیش رو برداشت و آهنگ بی کلامی گذاشت و مشغول خشک کردن موهاش با حوله شد.

.
.
.
.
.
.
.

از وقتی خونه اومده بود
-لباساش رو عوض کرده بود.
- به همراه پدر و مادرش ناهار خورده بود.
-تو درست کردن سالن کمک کرده بود تا تو زمان صرفه جویی بشه.
-بخاطر درگیری فکریش که هم باعث سستی دست و پاهاش میشد، هم هیجانی که باعث می‌شد غرق حس گرمی بشه که اسمشو ندونه چی بزاره میشد؛ خودشو تو اتاقی که یک باشگاه کوچولوی خصوصی درست کرده بود، گیر انداخته بود.

این خلاصه ای از یک ساعت نیم گذشتش بود.
خب قاعدتا هرچی بود دیگه نوبت حموم بود.-

بعدش باید آماده میشد و بعدترش باید فکر می‌کرد که چه غلطی بکنه.

فعلا به بخار آب نیاز داشت تا حالشُ بهتر بکنه.

و البته که باید از شر قطره های عرق رو بدنش خلاص میشد.

اون قطره هایی که بیشتر پشتش-ستون فقراتش- بودند آنچان لیز میخوردن که باعث می‌شد تصویر پایین اومدن آدما از سرسره های آبی جلو چشماش بیان.

البته تفاوتشون این بود که اون حس خوبی داشت و این-

یکم چندش آور بود ، میدونین دیگه؟

بدن خیس عرق برابر بود با بدن اسپِری شده با بوی جاخالی که ترجیح میداد به خودش نسبت نده ولی محض رضای فاک

واقعا بوی حال بهم زنی میداد و همین باعث می‌شد صورتشو جمع کنه ، و البته که سردرد بعد چند وقت دوباره بهش سلام کنه.

ترجیح میداد قبل بیشتر شدن سردردش از شَرش خلاص بشه پس به سمت حموم هجوم برد.

.
.
.
.
.
.
.

اگه ازش میخواستن حالشو توصیف کنه قطعا میگفت "در شرف مردنم"

یجورایی این حق رو به خودش میداد که اینو بگه-