Çürümeye başladım yavaş yavaş. Şimdiden söylüyorum, kokunca gitmeyin diye. Kokudan mı yoksa sevdiğini o halde görmeye dayanamadığından mı gider acaba bir insan? Ben kesin kokudan giderdim. Sevdiğim birinin acı çektiğini görüp kendisinin acı çekmemesi için gitmek daha büyük insafsızlık. Ya ne olursa olsun eninde sonunda gidiyoruz işte değil mi? Ben çürüyerek, siz yanımdan uzaklaşarak...
Çürüyorum dostlarım. Tek başımayım sanıyordum ama neyse ki başka kokularda var etrafımda. Başkaları da çürüyor. Bakın, yalnız değilim! En azından başkaları var.
Hayal etmeye korkar oldum, yaşadıklarımın hayal ettiğimin gibi olmayışından sonra. Birincide yoktu hiçbir şeyim. İkincide küçük kırgınlığım oldu, ekmek kırıntısı kadardı ama. Üç oldu, dört oldu... Ve ben toz olup uçamıyorum bile. Keşke toz olsam farklı yerlere uçsam. Yapıştım buraya. O kadar eminim ki yakında kokumdan uzaklaşanlar insanlar bir gün beni anacaklar.
Ben hayal etmek istemiyorum artık... Ya hayat çok soluk yada ben çok hayalperestim. İstemiyorum kimseyi, işi, heyecanı, mutluluğu, üzüntüyü...
Bir gün sizde benim gibi çürüyeceksiniz ve o zaman anlayacaksınız başkalarının da yanınızda çürüdüğünde verdiği mutluluğu. Siz de kokacaksınız ve hiçbir şey istemeyeceksiniz. Ancak ve ancak çürüdüğünüzde aklınıza gelecek bu yazı. Ve siz de hiçbir şeyi istemeyeceksiniz, çürümeyi bile...
ŞİMDİ OKUDUĞUN
ÇARE
Historia CortaO kadar kopuyorum ki yaşamaktan tel tel Bir kuş tüyünden daha hafif olsaydım keşke diyorum An be an batarken kendimde ve Son nefesimi hesaplamak kadar boşaltıyorum hayatımı Yine son nefesimi bir anda gidecekmişçesine hesaplarken Ben söyleyecekleri...
