Sakar Bela (◑‿◐)

Ƹ̵̡Ӝ̵̨̄Ʒ BORÇ Ƹ̵̡Ӝ̵̨̄Ʒ

Bu bölüm hem Arya hem de Baran’ın ağzından olacak. Ben severek yazdım, umarım beğenirsiniz. ^.^ Olaylar gelişmeye başlıyor sanırım, ha ne dersiniz? :D -kafiye yapmışım ovv yeah-

Arya’dan;

O parkta o kadar kişi varken neden  göz göze gelip umursamadığım çocuk beni buraya getirmişti ki? Bir dakika. Eylül’ün beni çoktan aramış olması falan lazımdı. Peki ya annem nered-

Kapının açılmasıyla bütün düşüncelerim silinmişti. Annem panik bir halde odaya giriş yaptığında onun bu haline gülmemek için ne kadar dirensem de en sonunda kendimi tutamadım. Annemde fena derecede panik atak vardı. Babam ikimizi terk etmişti. Hemde saçma bir neden yüzünden. Onu affetmeyecektim, asla! Annemin dünyasında senelerdir sadece ben vardım, bu yüzden benim üstüme çok düşerdi. Benim dünyamda da annem vardı. Ben gülünce, annem zırlamalarını kesti. İyi olduğumdan emin olduğunda o da benimle gülmeye başladı. Deli karı! sgdhfggdh

Aradan üç gün geçtiğinde bile hala daha Baran’ı düşünüyordum. Duvarlar örmüş gibiydi. Belkide beni hiç görmediği, tanımadığı için falan böyle soğuktur bana diye düşündükten sonra bunun mantıklı olduğuna inandım ve kendi kendime kafamı yukarı aşağı salladım. Yoldan geçen iki teyze bu hareketlerimden dolayı bana tuhaf tuhaf bakıyorlardı. Onlara kocaman bir gülümseme gönderip ‘’Deli değilim.’’ Dedim inanmaları için. Ama sağdaki teyze ‘’Nerimaaaan kıııız, hızlı yürü takılır falan peşimize ne me lazım kız!’’ dedi. 50 yaşını geçik kendine hali olmayan iki teyzenin bu kadar hızlı yürüdüklerine ilk defa şahit olduğumda, bu kısa an için kahkahalar atarak sonunda parka girmiştim. Kimseyi süzmeden önce ağaç evime baktım. Buradan sakarlığımla düştüğüm için, Baran’la tanışmış olmuştum. Şu an ağaç evime doğru yürüyordum. Aslında bir daha çıkmaktan biraz korkar gibi olmuştum, yine düşmek istemezdim. Bu sakarlıkla… Ama senelerdir buraya geliyordum, benim için bir annem bir ağaç evim vardı işte.

.:**:.☆*.

 ‘’Se-sen! Senin ne işin var burada? Hemde benim ağaç evimde?!’’

Karşımda gördüğüm Baran’dı. Ne işi vardı burada? Benim ağaç evim burası be!

‘’Düşündüm ki seni hastaneye götürdüğüm için bana borçlusun.’’

Ağzımdan koca bir ‘’Hah!’’ çıkmasına engel olamadım. Baran’sa kendini yaydığı oturuşu ve soğuk soğuk yüzünü bir an bile bozmamıştı. Borçmuş! Borç! İnsanlık öldü mü yani canım? Yüzümü yine Baran’a doğru döndüğümde birkaç saniye bana acımasını ve gitmesini falan bekledim. Ama beyefendi istifini bozmuyordu. Son olarak bir de kuzu bakışımı yapayım dedim. Bunu yaptığımda sonunda bir mimik yapabilmişti. Yani…Suratını buruşturmuştu. Baran hakkında öğrendiğim şeyler;

Adı.

Soğuk olması.

İnatçı bir kişilik.

Aradan birkaç dakika geçtikten sonra çenesinin seğirmeye başladığını gördüğümde söze atıldım.

‘’Tamaaam… Ne yaparsam borcumu ödemiş olurum?’’

ஜ۩۞۩ஜ

Baran’dan;

Birkaç gündür hayatımdaki baskıyı azıcıkta olsa dindirmek için parka gelmeye başlamıştım. Her geldiğimde bu kızı görüyordum. Anneme saygım olduğu için kızları oyuncak gibi kullanmazdım, ama beni böyle tanırlardı. Canım babam (!) sağolsun. Beni böyle lanse etmişti herkese. Her gece farklı kızla, hatta bazen kızlarla ilişkiye giren bir piç olarak millete tanıtmıştı beni. Ne harika bir baba değil mi! Bu kızı her gördüğümde fazla dikkat çekmeyen bir banka oturur, onu izler olmuştum. Babam yüzünden uzun zamandır gülmezdim toplum içinde. Yalnızken güler, acısını çıkarırdım. Bu kız… Tanrım! O kadar sakardı ki aptalca hareketler yapıp ya kendisi yere tökezliyordu ya da bir başkasını yere tökezlettiriyordu. O kadar komikti ki onu izlediğim sürece kendi kendime kahkahalarla gülüyordum. Ağaçtan düşmeden önce tam bankıma geçip onu bekleyecekken, normal geldiği saatten biraz daha erken gelince göz göze gelmiştik. Beni umursamamasına önce şaşırdım. Benim etrafımda pervane olan kızlar vardı ama bu kız umursamamıştı. Birazda bu duruma sevinmiştim çünkü onu rahatça izleyebilecektim bugünde. Sakar kız, o gün yine tökezledi yere. Ağaçtan düştüğünde endişelendim. Ama o beni umursamamıştı değil mi? Bende şimdi ona soğuk davranacaktım. Kişiliğimde biraz böyleydi zaten ama nadirde olsa gülmeyi severdim. Bu sakarlıklarıyla beni güldürebildiği için onunla görüşmeyi istiyordum. Bu yüzden ‘borç’ işine başvurmuştum.