Sakar Bela (◑‿◐)

Ƹ̵̡Ӝ̵̨̄Ʒ ORTAK BİR YARA Ƹ̵̡Ӝ̵̨̄Ʒ

Multimedya; Baran :D Bölümü çok sevdim yazarken ^.^

Baran’ın yanında oturduğumu görmelerine rağmen biri sarışın biri oldukça seksi kırmızı saçlarıyla olan iki kız –gerçekten güzeller, Tanrım!- Baran’ın üzerinde sürünmeye başladılar. Ben böyle şeylerden utanan birisiydim, bakamıyordum bile. Göz ucuyla bakayım derken, kızıl kızın elinin Baran’ın şeyine doğru gittiğini görünce gözlerim yerinden çıkacaktı hissedebiliyordum. Hemen ani bir hızla koltuktan kalktım ve kalabalığın arasına karıştım.

‘’Seni lanet olasıca kız!’’

‘’Be-ben üzgünüm.’’ Deyip hızlıca bulunduğumuz yerden çıktım. Bir çocuğa çarpıp içkisinin elinden düşmesine sebep olmuştum. Ağlarken sadece üzgün olduğumu söyledim, umarım çatallaşmış sesime rağmen anlamıştır. Nerede olduğumu bile bilmiyordum. Yürürsem belki bildiğim bir yerlere çıkarım diye düşündüm. İmkansız gibi gözüküyordu ama… Belki… Göz yaşlarım azaldığında bileğimden tutulup döndürüldüm. Bu, Baran’dı.

‘’Neden keyfini bozdun?’’ dedim. Sesimin düzgün çıkmış olmasına sevinmiştim.

Bıkkınlıkla ‘’Neden yanımdan ayrıldın? Ve ağlıyorsun?’’ dedi. Yine ağlamaya başlamıştım. Sahiden sorduğuna anlam verdim. Ben neden ağlıyordum ki? Onunla sadece 2 gündür tanışıyorduk, neden ona biri dokundu diye ağlıyordum değil mi? Saçmalıktı bu. Cevap vermeden yürümeye koyuldum. Sanki biliyordum yolları bir de yürüyordum! Olsun, coolluğumu bozmadım. Arkamdan geldiğinde tekrar bileğimden beni döndürdü.

‘’Sana bir soru sordum!?’’

Derin bir nefes aldım.

‘’Baran, sadece ben böyle bir kız değilim anlıyor musun? Ben buralara ait değilim. Ben o kızlardan olamam, ben ancak aşık olduğum adamla birlikte olacağım. Şuraya bir baksana! Bir bana bak bir de o kızlara! Üstlerindekilere kıyafet bile demem, bir de bana bak. Beni buraya neden getirdin?’’

Baran ilk defa ciddi bir şekilde beni dinlemişti. Gözleri donuktu ama ben hala gözlerinde bana bir cevap bekliyordum.

‘’Beni tanıman için çekirge. Ben böyle biriyim.’’

‘’Ama ben böyle biri değilim Baran! O zaman, şimdi bir bana bak bir de kendine. Benim ‘’mekanım’’ masum bir parktaki masum bir ağaç evi. Senin ‘’mekanın’’ bu renkli ve ıssız sokaktaki renkli ve kalabalık bir bar. Sen… Masum değilsin.’’

Bunu deyince gözyaşlarım şiddetle akmaya başladı. Baran’ınsa çenesi seğiriyordu buna rağmen hala bana bir şey yapma konusunda bir girişimde bulunmamıştı. Birkaç dakika bakışmalarımızdan sonra gitmek için arkamı döndüm. Ne yapıp ne edip gidecektim eve işte. Henüz 2. Adımımı atmıştım ki Baran yine o meşhur bilek tutma hareketiyle beni döndürdü ve bana sarıldı. Sarılıyorduk ve saçlarımı okşuyordu. Bunları bana Baran yapıyordu. Onun bana vurmasını beklerken o bana sarılıyordu, cidden tuhaftı. Yine de mutlu olmuştum, nedensizce.  Sarılışı beni rahatlatmıştı. Sarılmamız bitince birlikte arabasının yanına gittik.

 [♥]]] [♦]]] [♣]]] [♠]]]

Evimin önüne geldiğimde tam ben inecekken ‘’Telefon?’’ dedi. Ona ilk başta sanki karşımda orangutana bakıyormuş gibi baksam da aklıma donk etti. ‘’Haaa’’ deyip ona numaramı verdim. Teşekkür edip arabadan inerken bıkkınlıkla ‘’Etme.’’ Diye bağırışını duysam da umursamadım, gülümseyip evden içeri girdim.

‘’Kızım, neredeydin? Haberde vermedin. Eylül’de merak etmiş seni.’’

‘’Hiiiiiiiih Eylül müüü? Bir arkadaşımlaydım analiçem. Ayy dur ben Eylül’le konuşayım.’’