Sakar Bela (◑‿◐)

Ƹ̵̡Ӝ̵̨̄ƷEGOLU CANAVARIN PRENSESİƸ̵̡Ӝ̵̨̄Ʒ

‘’Naber :D’’

Baha’ya bunu yazdıktan tam 2 dakika sonra bana cevap vermişti. Tüm akşam boyu mesajlaşmıştık. Esprileri cidden çok iyiydi. İçimin acısını birazda olsa dindiriyordu. Saat 01:00 ı gösterdiğinde Baha’ya iyi geceler mesajı atıp yatağıma oturdum. Birkaç saniye sonra o da bana iyi geceler mesajı atmıştı. Gülümseyip telefonu masaya koyduğum telefonum çalmaya başladı. Baha arıyor sanıp kafamı salladım. Ama telefonda gördüğüm isim hem beni şaşırtmış hem de Baha’nın mesajlarından daha da güldürmüştü.

‘’Gelen arama: Baran’’

‘’E-efendim Baran?’’

‘’Aşağı gel.’’

‘’Ta-tamam tamam.’’

Beyefendi telefonu yüzüme kapamıştı ama ben kapıyı açtığımda o telefon hala mal gibi kulağımdaydı. Baranı gördüğümde arabasına yaslanmıştı. Beni görünce cebinden siyah güneş gözlüklerini takıp bana baktı. Saat gecenin 1inde güneş gözlüğü takan bir mal… Baran. O haliyle bana doğru geldi. Gözlüğü hafifçe indirip bana göz kırptıktan sonra gözlüğü geri düzeltti. Egolu canavar!

‘’Baran saat gecenin 1i.’’

‘’Ee ne olmuş yani?’’

‘’Neden geldin?’’

‘’Barda beni aramışsın, düşündüm ki beni özlemişsin prenses.’’

Bu söylediği beni fazlasıyla utandırmıştı ve bu sefer utancımı saklayamazdım. Ayrıca… İlk defa bana çekirgeden farklı bir şey demişti hem de PRENSES! Bu içimin kıpır kıpır olmasına yetmişti. Yüzümü yerden kaldırıp Baran’a baktığımda utandığımı anladığından sinsi sinsi gülümsüyordu. Gülümsemesini gördüğümde başımı tekrar yere eğdim. Haydi ama eridim burada! Eliyle hafifçe çenemden tutup başımı havaya kaldırdı.

‘’Utanma. Yarın seni evden alacağım. İyi geceler’’ dedi gülümseyerek.

‘’İyi geceler.’’ Dedim gülümseyerek.

Kapıyı kapattığımda arkamda annemi gördüm. Utancıma utanç katıyordum bu gece, cidden! Birkaç dakika halıyla kesiştiğim anı annemin kahkahası böldü.

‘’Yarın seni almaya geldiğinde onu akşam yemeğine davet edeceksin Arya.’’

Ağzımı açmış itiraz edecekken,

‘’İtiraz istemiyorum. Onunla tanışmak istiyorum, haydi odana tıpış.’’

Gelmezdi ki… Belki…

Odama gittiğimde bunu düşünmeyi sonraya erteledim. Yatağıma uzanıp Baran’ın gülümsemesini düşündüm. Acaba nasıl kahkaha atıyordu?

ஜ۩۞۩ஜ

Yatağımdan düşerek uyandım. Kafamı komidinin kenarına çarpmıştım. Ah! Çok acıyordu, umarım şişmezdi. Ah Arya ah. Baran’ın bugün beni alacağı aklıma gelince koştura koştura hazırlanmaya başladım. Ah! Küçük parmağım… :’( acıyla yerde sürünürken annem içeri girdi.

‘’Baran kapıda.’’

Ne!? Daha giyiniyordum. Hemen hızlıca siyah pantolonumu, askılı bir bluzumu ve onun üstüne de renkli salaş bir hırka giymiştim.

Kapının yanına gittiğimde Baran kapıda dikiliyordu. Cidden mi? Bu çocuk neden evime girmiyordu ki? Ama akşama görürdü o. Fatoş Sultan bir şey dedi mi olurdu. Sinsice sırıtıp ‘’Anne kaçtık biz.’’ Dedim.

Annemde ‘’Allah’ın emriyle gelin ol.’’ Dedi arkamızdan. Suratımı buruştururken Baran’ın kolundan çekeleyip hızlıca arabaya bindik. Baran’sa gülüyordu. Ah anne ah. (ashadgjaghjdkksd)