#Unicode
3 years later
Chaeyoung တစ်ယောက် ဦးတည်ချက်မရှိဘဲ အမှောင်ထဲ ပြေးလွှားနေရတာ ခြေကုန်လက်ပန်းကျပြီး ပင်ပန်းလာသည်
အလင်းရောင်လည်း မရှိ တစ်ယောက်တည်းလည်း ဖြစ်နေသောကြောင့် Chaeyoung အထီးကျန်ပြီး ကြောက်ရွံ့နေသည်
"ငါ လွတ်မြောက်သွားပြီထင်နေတာလေ....ဘာလို့ အမှောင်ထဲ ပိတ်မိနေရတာလည်း...."
Chaeyoung ပြေးရင်း ခြေခေါက်ပြီး လဲကျသွားသည်
"အား "
အရာအားလုံးက တိတ်ဆိတ်နေလို့ Chaeyoung သူမရဲ့အသက်ရှူသံကိုတောင် ကြားနေရသည်
"ဘယ်လောက်ထိ ပြေးမှ ဒီအမှောင်ထဲက လွတ်မှာလည်း ငါ့ကို သွားခွင့်ပေးပါတော့ ငါပင်ပန်းလာပြီ"
Chaeyoung ဒူးထောင်ပြီး အော်ငိုလိုက်သည်
ထိုစဥ် ဘယ်ကလာမှန်းမသိတဲ့ Church ကျောင်းမှ ခေါင်းလောင်းသံကို Chaeyoung ကြားရသည်
အမှောင်ထုကို အလင်းရောင်က တဖြည်းဖြည်း ဝါးမျိုလာပြီး Chaeyoung နားထဲ အသံတွေ သူမကိုခေါ်တဲ့ အသံတွေကို ကြားလာရသည်
Chaeyoung မျက်လုံးဖွင့်ကြည့်တော့ အရမ်းစူရှတဲ့ အလင်းရောင်ကြောင့် မျက်လုံးတွေပြာလာသည်
Chaeyoung မျက်လုံး ပြန်မှိတ်ပြီး ဖြည်းဖြည်းချင်း မျက်လုံး ဖွင့်ကာ အဖြူရောင် မျက်နှာကြတ်ကို ကြည့်နေမိသည်
"ငါ သေသွားပြီမလား ဒါက ဘယ်မှာလည်း ကောင်းကင်ဘုံမှာလား "
Chaeyoung မျက်နှာကြက်ကနေ တခြားနေရာတွေကို လျှောက်ကြည့်တော့ စားပွဲခုံပေါ် တင်ထားတဲ့ နှင်းဆီပန်းအိုးကို တွေ့ရလေသည်
"ငါ ဘယ်ရောက်နေတာလည်း "
Chaeyoung စိတ်ရှုပ်နေစဥ် အခန်းတံခါးက ပွင့်လာပြီး အမျိုးသားတစ်ယောက် ဝင်လာသည်
ထိုအမျိုးသားရဲ့ အဖြူရောင် coatနဲ့ နားကြပ်ကြောင့် ဆရာဝန်မှန်း Chaeyoung သိလိုက်သည်
"ဘယ်သူလည်းဟင်....."
Chaeyoung မေးလိုက်ပေမယ့် ထိုအမျိူးသားက Chaeyoung နားမလည်တဲ့ ဘာသာစကားနဲ့ ပြန်ဖြေနေသည်
