#Unicode
Chaeyoung သတိရလာတော့ သူမ ပတ်ဝန်းကျင်တစ်ခုလုံး တိတ်ဆိတ်နေသည်... အရာအားလုံးကလည်း မှောင်မဲနေလို့ သူမ မျက်လုံးစည်းခံထားရမှန်း သိသွားသည်
ထို့အပြင် သူမ လက်တွေခြေထောက်တွေရော ကြိုးတုပ်ခံနေရသည်
Chaeyoung ရုန်းသော်လည်း ရုန်းမရပေ
သူမလည်ပင်းတွေ ခြောက်ကပ်ပြီး ရေဆာနေသောကြောင့် သူမကို ဖမ်းထားတဲ့ သူတွေ သတိထားမိအောင် ချောင်းဟန့်လိုက်သည်
"I'm thirsty ....Give me some water "
Chaeyoung စကားကြောင့် ကားထဲက တစ်ချို့လည်း ရေဘူး ဖွင့်ပေးပြီး ပိုက်နဲ့ရေတိုက်လိုက်သည်
Chaeyoung အမြင်အာရုံကို အသုံးချမရတော့ အကြားအာရုံကို အသုံးချနေသည်
နားထောင်ကြည့်ရသလောက် မော်တော်ယာဥ်အသံတွေ ကုန်တင်ယာဥ်သံတွေကြောင့် မြို့ပြင်ဘက်ရောက်နေတယ်ဆိုတာ Chaeyoung သိသွားတယ်
ထို့နောက် လမ်းဘေးတစ်နေရာကို ကားခဏရပ်ပြီး Chaeyoungကို မေ့ဆေးထိုးပြီး လုပ်လေသည် Chaeyoung အော်ဖို့ကြိုးစားပေမယ့် သူမပါးစပ်ကို နောက်တစ်ယောက်က ပိတ်ထားသောကြောင့် အော်မရဘဲ ....မေ့ဆေးအရှိန်နဲ့ မေ့သွားလေသည်
လေဆိပ်ကိုရောက်တော့ Mr. Lingတို့ တပည့် ငါးယောက်ဟာ Chaeyoungကို လူနာတင်လှည်းပေါ်တင်ပြီး လူနာဟန်ဆောင်ပြီး သူတို့ကတော့ ဆရာဝန်ယောင်ဆောင်ကာ လေယာဥ်ပေါ်တင်ဖို့ ကြိုးစားသည် လေဆိပ်က ဝန်ထမ်းတစ်ချို့ကလည်း Mr. Lingဆီက ပေးကမ်းမှု ယူထားတော့ မသိချင်ယောင်ဆောင်နေကြသည်
ထိုမြင်ကွင်းကို မလှမ်းမကမ်းက ကြည့်နေကြသူကား Minoနဲ့ Manobanပင်.....
Manoban မနေ့ညက လေဆိပ်အချိန်တွေ စုံစမ်းပြီး လေဆိပ်မှာ အစောကြီးရောက်နေခြင်း ဖြစ်သည်
"Thanks god ဘုရားသခင်က ငါတို့ဘက်ရှိနေသေးလို့ တော်သေးတယ် "
"Manoban မင်း ငါနဲ့အတူ Koreaကို ပြန်လိုက်မယ်ဆိုတာ ...သေချာလား "
"ရော် Minoရယ် မနေ့ညကတည်းက ငါပြောပြီးပြီဘဲ လိုက်မှာသေချာလို့ လက်မှတ်တောင် ဝယ်ထားတာကို ....ငါ့ စိတ်မပြောင်းပါဘူးဟ "
