What he really Meant?

CHAPTER 05

Missing you

"I don't care! Do what you wanna do. I can manage myself" i answered trying to hide my anger. They said they will be gone for a year or years. Im hurt, im mad . They can be gone for years pero ni isang araw na hiling ko sakanila hindi nila mapagbigyan.

"Dont you dare answer me like that!" Nagpipigil na galit na sa sabi ni papa.

"And dont you treat me like this!" sagot ko. " You keep on going away not knowing you have a daughter waiting for the both of you to come home! Wanna know how it feels?"

"Wala kang alam thea!"

"Oo nga! Wala akong alam kaya ipaalam niyo!" galit na sigaw ko. I shout at the top of my lungs. Hindi ko na kaya. Alam kong pambabastos na to pero hindi ko na kaya.

"Anak tama na, tumaas ka na muna. Bukas nalang tayo magusap" umiiyak na saad ng nanay ko habang hinahaplos niya ang pisngi ko. Gusto kong siyang yakapin,patahanin at sabihing ayos lang ako pero hindi ko kaya. I lived for almost 18 years in the world na kulang, laging may kulang. My family is all i needed.

Pero ngayon masaya na sana ako na umuwi sila, ngayon na wala namang okasyon pero yun pala magpapaalam lang dahil mawawala sila ng ilang taon. I admit that i really miss my family, i miss how they care for me. Simula ng magkaisip ako unti unti silang nawawala saakin, hanggang sa lumaki ako.

Tinitigan ko lang si mommy at tinalikuran na siya. I cant see my mom crying infront of me. I love her, i love them. Baka nga may tampo o galit ako sakanila pero hindi mo mapagkakaila na magulang ko pa din sila, they sacrifice everything just to give me what i need,what i want. Dumiretso na ako sa kwarto ko at kinulong ang sarili. Nasasaktan ako.

Nilagay ko ang palad ko sa mukha ko at hindi ko namalayan na umiiyak na pala ako. I dont want to feel this kind of shit inside my chest. Pain.

"Oh thea! You bitch. Don't cry" i said to myself while wiping my tears, pero tumulo pa din ito ng sunod sunod.

Napalingon ako sa may pinto ng may kumatok. Baka si manang.

"I dont want to talk with anybody right now, go!" sabi ko. Humiga ako at nagtalukbong ng kumot, i cried endlessly. Why the hell im crying?! Akala ko ba sanay ka na magisa?.

Patuloy lang ako sa pagiyak hanggang sa makatulog ako. Tomorrow will be a new day, everything will be alright.

Kinabukasan ay nagising ako sa sunod sunod na katok na naririnig ko.

"Thea anak! May bisita ka" bwisit. I stood and look myself at the mirror. I looked wasted. I brushed my hair using my fingers and wash my face before heading out.

"Who?" i asked. I did'nt expect anyone, baka sila casey at aki. Naglakad na ako papunta sa may hagdan para silipin kung sino iyon.

"Iyong nobyo mo iha. Nasa sala inaantay ka" agad akong napatigil sa sinabi ni manang. What the hell is he doing here?!.

"The who?!"

"Jowa mo ineng, ikaw talagang bata ka! Sige na kanina pa yun nandoon sa baba. Baka maabutan ng magulang mo yun nako, malilintikan kang bata ka" tinutusok tusok pa ni manang ang tagiliran ki habang sinasabi niya iyon. Agad akong kumaripas ng takbo pababa at nakita ko si andrei sa may bintana at may kausap.

"Later bro. What the fuck?! You know im not into girls right now!. Fine! I'll be there" inis niyang binaba ang cellphone niya at humarap, gulat niya akong tinignan mula ulo hanggang paa.