15 days to pretend | baekyeol

19** Why... **

Baekhyun's POV

Nakatingin pa rin ako sa kanya. Halo halo ang mga emosyong nararamdaman ko, gusto kong umiyak. Masakit, parang nadudurog ang puso ko sa nakikita ko. It's like my own world is colliding with the torturously painful reality.

¤|Flashback|¤

Agad na pinaharurot ni Kai ang kanyang kotse nang makapasok kami rito.

Kitang kita na kinahakaban siya. His eyebrows were slighty curved, he was biting his lower lip and his hands were damn noticebly shaking.

Kinabahan ako bigla.

Napahawak na lang ako ng mahigpit sa dibdib ko. Di ko na maintindihan kung ano itong nararamdman ko. Di na.

"Baekhyun, may kailangan kang malaman." Napalingon ako kay Kai. Ano pa bang kailangan kong malaman.

Napakunot ang noo ko sabay ang pagbilis ng tibok nang puso ko. "A-ano yun?" Nabubulol kong tanong.

Ewan ko, pero kinakabahan talaga ako.

"Nana never told Chanyeol..." Sabi niya.

Ouch. Anong hindi niya sinabi kay Chanyeol?

Mas lalo humigpit pa ang pagkakahawak ko sa dibdib ko kaya yumuko na lang ako. "A-ano?" Tanong ko habang pinipigilang umiyak nang walang oras.

Ramdam ko ang paghina ng takbo ni Kai. "She never told him that..." Ano nga?!

"A-ang a-ano?" Ako.

Narinig ko ang pagsinghap ni Jongin. "She never told him that she has this incurable rare condition." Sabi niya.

Shet lang. Masakit deputa, grabeh! Bakit parang She's Dating The Gangster to?! Bakit ang sakit?

"Baekhyun, kahapon ko pa nalaman. Pinatawaw kais niya ako dito, may sasabihin daw siyang importante. Nagtaka ako Baekhyun, kung bakit dun siya sa ospital gustong makipag usap sakin. Pero pagkataring ko dun, nagulat na lang ako ng makita ko siyang nakahiga dun sa kama. Punong puno ng mga tubo yun katawan niya. Dextrose, mga----mga---- ay basta! Tae! Di ako doktor! Basta maraming nakakabit sa kanya! Sinabi niya sakin kung ano yun totoo. Kung bakit siya nakipagbreak up kay Chanyeol. Tapos sinabi niya, gusto ka raw niyang makita. She wants to say something to you." Sabi niya.

Huminto ang sasakyan ni Kai sa isang ospital. This is the moment. Malalaman ko na din kung ano yung totoo...

Pinark ni Jongin ang kotse tapos lumabas na. He turned to the side of the car where I was located and opened the door. He held his hand to help me. Kinuha ko naman ito at lumabas na.

Nagkalad kami papasok. It felt like I wanted to break down already just upon entering the hospital. Kakapasok ko pa lang, nagdadrama na ako. Puta, pwede mamaya na lang ako iiyak? Napapagod na rin kasi ako. Tangna.

Automatic naman akong napalingon kay Jongin ng maramdaman ko ang paghawak niya sa kamay ko. Marahan niya itong pinisil while giving me this encouraging look. Suminghap na lang ako at nagbigay na lang ng isang pilit na ngiti.

As we walked nearer and nearer to our destination, palakas ng palakas ang tibok ng puso ko. Parang drum sa lakas at parang si Vice este parang kabayo sa bilis nito.

As we stopped infront of black and white color designed door. I felt my knees wobble a bit and along with that was the feeling that the world was like slowing down.

Pinihit ni Kai ang door knob, unti unting binubuksan ang pintuan.

Pumasok na kami sa loob ng mabuksan na niya ang pintuan.