Suddenly, You're Inlove

Sorry

Maaga akong pumasok sa school today. Medyo inaantok pa nga ako eh. Di kasi ako masyadong nakatulog kagabi. Di mawala sa isip ko yung nangyari. Napakagat ako ng aking labi saka iniling ang aking ulo. Bakit ba kasi di mawala sa isip ko yun. Nakakainis ka talaga ryanne.

I was on my way to my locker when I spotted her. She's leaning her back onto the lockers that near to mine while listening something on her phone.

Don't tell me she's waiting for me? Ugh!

Saktong paglapit ko sa locker ko ay agad siyang nag-angat ng tingin saka itinanggal ang earphone niya at humarap sakin.

"H-hi"

Di ko siya pinansin. Busy ako sa pag-open ng locker ko. Bahala siya diyan. Naiinis ako sa kanya.

"C-can we t-talk?" Nauutal niyang tanong but still di ko pa rin siya pansin.

"Gov, please..." I looked at her briefly and then tinuon na ulit ang atensiyon sa locker ko. Kinuha ko yung mga kailangan ko na books at nung akmang isasara ko na ang locker ko ay bigla naman nahulog yung mga libro ko. Agad niya yun pinulot. Kukunin ko na sana sa mga kamay niya yung libro ko pero grabe ang pagkakahawak niya dun. I tried to pull it from her pero di kaya ng powers ko.

"What the fuck, ryanne!" Bulalas ko habang natayo mula sa pagpulot ng libro kanina "I have no energy for this kaya akin na yan!"

"No!" Pagmamatigas niya. Medyo may napapatingin na din samin. Eto kasing ryanne na to eh di na lang ibalik sakin yung mga libro ko. Gusto pa ata na sigawan ko to eh. I rolled my eyes on her.

"Edi wag!" sabay walk out ko sa kanya. Bahala siya diyan. Ayaw niya bigay? I don't care!

"Gov!" Tawag niya sakin habang hinahabol ako sa paglalakad "wag ka naman ganyan. Eto na oh libro mo!"

"Ewan ko sayo! Sayo na yan!" Pagsusungit ko. I don't actually know why I'm acting like this towards her. Is it really because of the kiss? I don't know!

"All I ever wanted is for us to talk. Yun lang!" Sambit niya.

I sighed then closed my eyes for a brief second saka siya hinarap. She bumped into me which cause for my books na hawak niya to fall on the ground again. Sabay kaming napatingin dun at sabay din pinulot yun but this time binigay na niya sakin.

Nagkatinginan kami ng bahagya saka ako tumayo na sinundan naman niya. Bakit ganun? Kung dati kaya kong makipagtitigan sa kanya ng matagal ngayon parang naiilang ako na ewan. Napapaso ako sa mga titig niya. At bakit ganito na lang kung kumabog yung puso ko?

"I just want to say sorry" sabi niya na nagpabalik sa akin mula sa pag-iisip. Napatingin ako sa kanya "you're sorry?"

"Yes, I'm sorry! Di ko talaga alam kung bak—"

"Ssshhh" pinatahimik ko siya "shut up! I don't need your sorry"

Kumunot naman ang kanyang noo "what do you... Ce, I am sincerely, genuinely, truly sorry for what I did. It's not my intention to do something that would make you feel uncomfortable. I swear! Mamatay ka man"

I gasped "Mamatay man ako?" gulat kong tanong.

"I mean...ako!" pagbawi niya sa sinabi niya "I'm really sorry. It won't happen again just please forgive me"

Andito kami sa gitna ng hallway. Sa dinami dami ng lugar dito pa talaga kami nagdadrama.

"Diba I told you I don't need your sorry"