𝕮𝖍𝖆𝖕𝖙𝖊𝖗 5: 𝕷𝖆𝖑𝖆𝖎𝖓𝖊 𝕸𝖚𝖗𝖕𝖍𝖎𝖊

5 2 0
                                    

Kianna's POV

Neverfield Academy

The institution was founded when the kingdom was ruled by the Fifth King. It was once an institution just for maj, but later on, accepted normies to register. The royal family studies in the institution, that's why it was located near the castle before. It was just moved after the ruling of the Sixth King for unknown reason. The royal family also stops attending the classes.

"Ano yang binabasa mo?"

Bigla kong naisara ang libro nag biglang may mag-salita. Ready na sana akong ihambalos ang libro kung hindi nya lang ako napigilan. It was Dylan, with his cuts and bruises in his face. Inirapan ko sya at naupo ng maayos.

"Oh? Galit ka pa din ba sakin?" tanong nya.

Hindi ko na sya pinansin at itinuloy ang pagbabasa. Nakailang lipat ako ng pahina at patuloy pa din sya sa pangungulit saakin. Sa katunayan walang pumapasok sa isip ko. Lahat ng binasa ko parang isang non-sensical words lang. I side-eyed him, and I saw him just sitting there. Para syang bata na may nagawang kasalanan. I sighed and put down the book.

"What do you need?"

"Wala, gusto ko lang makita ka." he answered without even looking at me. It was a deafening silence that envelops us. There's a part of me, that knows why he's here. Just as I said before, hindi sya yung taong basta-basta lang bibisita sa'yo ng walang pasabi.

"Spill it, Dyl."

I heard him sighed and turns to face me.

"May kasalanan ka sa'kin." he stated without blinking

"What?! A-ano naman ang kasalanan ko sa'yo? As far as I know, ikaw itong may kasalanan. Wala kang pasabi –" tuloy-tuloy kong sabi, until I realized what he meant by that.

"See? May kasalanan ka din sa'kin." sabi nya, in a matter of fact tone.

Ang sinasabi nyang kasalanan ko ay ang hindi ko pagsabi sakaniya na dito ako mag-aaral. I also didn't expect this. I told him everything I need to tell him. Wala naman na syang nasabi nung sinabi kong biglaan lang ang lahat. Tatanungin ko n asana sya kung bakit sya lumipat dito, nang biglang may kumatok at nagbukas ng pinto.

"Let's eat. Mamaya na ulit kayo mag-usap. At Dylan, bakit mo naman iniiwan yung girlfriend mo?" Blue stated as soon as he opens the door.

Girlfriend? May girlfriend sya? Kailan pa?

I looked at him, intrigued. He smiled at me and mouthed 'later'. Hinila nya ako patayo at wala na akong nagawa kundi ang sumunod na lang din. Nang makababa ako ay nakita ko kung sino ang nadoon. So, she's the girl.

We eat silently. Tanging mga kalansing lang ng pinggan at mga kobyertos ang maririnig. I volunteered to do the dishes, even though Blue also insist. Let's just say, I don't want to see their faces.

"May girlfriend na pala, di man lang nagsasabi? Ano pa at naging bestfriend nya ako? Tss."

I can hear their laughter from here. Close na agad sila? Pati si Blue? Tss.

"Kianna, di ka pa ba tapos dyan?" my brother shouted from the living room, I answered him a straight and firm 'no'. Paano ako agad matatapos, e magsisimula pa lang ako. I did it meticulously as possible. Naramdaman kong may papunta sa direksyon ko kaya medyo binilisan ko.

"Kung may tampo ka sakaniya, sabihin mo. Mamaya aalis na sila. They'll be meeting Lalaine's parent" sabi ng magaling kong kuya ng makalapit sya saakin. Pakialam ko naman kung i-mmeet nila? Umalis na din naman agad sya nang hindi sya nakakuha ng sagot sakin. Pero bago pa man sya tuluyang makalabas ay may paalala pa sya sa'kin.

HIDDEN REIGNWhere stories live. Discover now