𝕮𝖍𝖆𝖕𝖙𝖊𝖗 9

3 2 0
                                    


Nagising ako sa ingay na dinudulot ng pagbukas-sara ng pintuan. I also hear noises from someone who's familiar, and probably the nurse. Hindi ko na pinansin ang kung ano man ang pinag-uusapan nila. I didn't even bother to open my eyes.

"Are you sure nothing's wrong with her? The jugular veins are okay, right? She's not in danger, yes?"

Bigla akong napamulat ng mata ng marinig ko ang mga katagang 'yon. I was barely choke. When I was about to talk, someone barge in. Habol niya pa ang hininga niya at sapo-sapo ang kaniyang dibdib. When are eyes meet, his eyes are already in tears. My brother, Blue, run towards me and check my wholeness thoroughly.

"Kuya, I'm fine. Calm down, okay?" mahina kong sabi sakaniya. For some reason, my voice was kinda low. Hindi ko na lang pinansin, at pati ata si kuya ay hindi din napansin. It might be because of what happen earlier.

"Miss Hainley, you can now go. I just need someone to sign some files."

Tumango naman saakin si Kuya at agad na sumunod sa attending nurse. Calvin then sit beside my bed, looking down. He was the one who's bombarding the nurse some question. And some of it /really/ doesn't make sense.

"Thank you..." He muttered.

Hindi agad ako nakapagsalita dahil pinoproseso ko pa ang sinabi niya. I can't think of something I did, that he should be thankful. Does this man, loose some screw in his mind?

"... for being safe. I can't forgive myself if something happened to you. I should act faster at that time, if I did you sho—"

Napatingin siya saakin na nanlalaki ang mata. I just covered his mouth with my hand. Ang daldal niya kasi e. I can't even talk because he keeps on blabbering things, that doesn't make sense to me.

"We are all taken aback. At tingin mo ba, kakayanin mo yun? It's best that no one's hurt, other than me. Kaya tumigil ka na sa kakasisi sa sarili mo kasi walang saysay. It's not your fault."

Ngayon ko lang siya natitigan ng ganito katagal, at kalapit. His features are so great. His eyebrows look trimmed, but it doesn't. I bet girls would envy this, it's perfect. He got a pointy nose, and milk-like skin. Ngayon ko lang din napansin ang kulay ng mga mata niya. It's a clear blue, like the sky. And as far as I remember, his lips are pinkish. He also got a natural strawberry blonde hair.

"Kianna."

Napalingon kami parehas sa nagsalita, at doon ko napagtanto na nakatakip pa pala kay Calvin yung kamay ko. Agad ko iyong tinanggal at nag sorry sakanniya. Pumasok na din ng tuluyan si kuya, na kanina ay nasa pintuan. He gets my belonging from the bedside table.

Sabay-sabay kaming lumabas ng clinic at nag-hiwalay lang ng nasa may gate na kami ng dormitories.

"You rest up, okay?" Calvin said, and bid his goodbye to us.

Tahimik naming tinahak ang daan papunta sa tinutuluyan namin. The deafening silence is so awkward. If this is just a normal day, I wouldn't mind. Ganito naman talaga kami lagi, pero parang iba ngayon. Hindi ko matukoy kung ano, but he's so damn quiet. Nakarating na kami't lahat sa dorm ng hindi man lang siya nagsasalita. Idineretso niya din ang gamit ko sa kwarto, habang ako naman ay sa kusina ang tuloy.

"What do you want to eat?"

"Shit! Blue, 'wag ka namang manggugulat! May lahi ka bang kabote?"

I said, raising my voice. Sapu-sapo ko din ang dibdib ko dahil sa pagkagulat. But he remains unbothered with his stoned-like face. Tinungo niya ang cupboard namin at nagtingin doon ng kung anong meron. Wala naman akong alam sa pagluluto kaya hinayaan ko na lang siya.

HIDDEN REIGNWhere stories live. Discover now