Kilitlediğim Kapı

Sevmenin Sonucu

Ne kadar iyimserim ya..!
Bu cümleleri yazmadan önce, ilk cümlem;
"Çok karamsarım." Olmuştu.
Fark ettim ki çok iyimser bir insanım.
Hani birini çok seversiniz, ayağına taş değsin istemezsiniz. Ayağına değecek taşı çekersiniz. Kendinizin en iyi halini verirsiniz çünkü sevince böyle olur.  Bana göre sevmenin başka anlamı yok.
Gel gör ki çok sevmenin eşiğinde olduğunuzda, karşı taraf sizin kadar sevmiyorsa, sizin de gözünüz gerçekleri göremeyecek kadar kapalı değilse, bir şeyler ters gider. Siz kalbinizi sonuna kadar açarken oda açmıştı evet burada bir sorun yok.  Sorun karşınızdaki insanın sizden önce gelenleri olması. Önceliklerinin başında gelmiyorsunuz. Evet bu acıtıcı. Halbuki gözümüz açıktı, nasıl fark edemedik değil mi?
Aslında kötü olan farkında olmanız hemde baştan beri...
Kendime söylemem gereken şeyler var bu konuda.
Sen nasıl fark ettiğin halde devam ettin ya?
Herşey bu kadar apaçık iken yola nasıl devam edip, o yolu sevdin?
Kendine kanıtlayamadığın şeye nasıl inanmayı başardın peki.
Çok yanlış yaptın, çok hata yaptın.
Kendini seviyordun, kendine saygı duyuyordun. Ne zaman onun yanından ayrılırken çok mutlu oldun mesela?
Her seferinde daha iyisi olsun diye mutlu gidip, berbat halde ayrıldın.
Bu yüzden bu haldesin. Suçlusu sensin.
Karşındaki hep böyleydi sen görmek istemedin.
Kendimize istediğimiz yalanı söyleyelim, bunun ne faydası olacak ki..
Günün sonunda yatağa girerken o bütün kırgınlıkları nasıl yuttuğumuz aklımıza geliyor. Göz yumduğumuz herşey o an kapıya dayanıyor. Neden? Unutamıyoruz. Uyuyamıyoruz.
Kendimize bunu yapmamalıyız. Kalbimiz bizi telkin edemiyor iken inatla yola devam ediyoruz. Sonuçta kalp kendi düşüncesine sahip bir organ değil. Ona o kadar yükü de kendimiz veriyoruz.
İşin sonunda suç hep bizim.
Doğru seçimleri yapamadığımız için, kalbimizin yönü hep kayıyor. Ama söylemem gerekirse, kendimize çok yükleniyoruz. Belki de yaşanması gerekiyordu diye düşünelim. Hani belki de ne yapsak yaşanacaktı. Bazı hikayelerin yaşanması gerekir.