Σιωπηλές Κραυγές {Prequel I}

9 ○ Η Μεταμόρφωση Του Ράνταλ

Ξύπνησα περιτριγυρισμένος από ξερά φύλλα και κλαδιά που μπλέκονταν στα μαλλιά μου. Θα πρέπει να είχα αποκοιμηθεί μετά το κυνήγι, αλλά δεν ήμουν σίγουρος. Υπήρχε ένα μικρό κενό μνήμης που με προβλημάτιζε. Κάτι μέσα μου ήταν διαφορετικό, πιο ανάλγητο. Η διαστολή στις ίριδες των ματιών μου συνοδεύτηκε από μια έντονη θέληση να εκδηλώσω όλα τα βίαια ένστικτα μου.

Όλοι οι μυς του σώματος μου σφίχτηκαν, το αίμα γέμισε με ορμή τις φλέβες μου. Όλα αυτά έμοιαζαν να με προειδοποιούν για κάτι που το μπερδεμένο μου μυαλό δεν μπορούσε ακόμα να κατανοήσει. Ένιωθα σαν αρπακτικό, έτοιμος να κατασπαράξω τον οποιονδήποτε. Οι χτύποι της καρδιάς μου τυμπάνιζαν έντονα στ' αυτιά μου, ήταν πλέον αδύνατον να αγνοήσω ότι κάπου γύρω μου υπήρχε μια απειλή. Βήματα! Ανάλαφρα κι όμως ηχηρά. Ο όγκος εκείνου που πλησίαζε μου φαινόταν δυσανάλογα μεγάλος. Η μυρωδιά του μου θύμιζε τον...

Αποκλείεται! «Για πόσο καιρό ακόμα θα πιστεύεις ότι μπορείς να με αποφεύγεις; Εσύ κι εγώ είμαστε οι δυο όψεις του ίδιου νομίσματος», είπε ο Σβεν. Το βλέμμα του ήταν επιθετικό κι επίμονο λες και με κατηγορούσε για κάτι. Το στόμα μου στράβωσε κι η έκφραση στο πρόσωπο μου έγινε σκληρή σαν πέτρα. Κάποιος τον είχε οδηγήσει σε μένα, δεν θα μπορούσε να έχει έρθει από μόνος του.

Δεν ήθελα να ακούσω ότι κι αν είχε να μου πει. Αν ήταν έξυπνος, θα είχε καταλάβει από την πρώτη φορά που με γνώρισε ότι εμείς οι δυο ήμασταν εχθροί κι επικίνδυνοι ο ένας για τον άλλο. Δημιουργημένοι κι οι δυο απευθείας από τη χρήση μαγείας, με τη διαφορά ότι εκείνος δεν χρειάστηκε να πεθάνει πρώτα...

«Φύγε τώρα που μπορείς και πάψε να το παίζεις ο καλός της υπόθεσης...», ξέσπασα. Ο Σβεν στριφογύρισε τα μάτια του μέσα στις κόρες τους κι άφησε τον αέρα να βγει αργά από τα πνευμόνια του. Έκανε μια απόπειρα να με πλησιάσει μα εγώ τραβήχτηκα μακριά. Τα κόκκινα μάτια του είχαν το χρώμα δυο μικρών ρουμπινιών κι οι κυνόδοντες του ήταν εκτεθειμένοι. Οι σκέψεις του κατέκλυσαν τις δικές μου, έτσι που μέσα στο κεφάλι μου μπορούσα να ακούσω περισσότερο τη δική του φωνή παρά τη δική μου.

«Διώξε το τοξικό σου μίσος και μάθε να ελέγχεις τις παρορμήσεις σου», μουρμούρισε ο Σβεν αυτή τη φορά αγγίζοντας την άκρη του προσώπου μου. Για άλλη μια φορά, αγνοούσε πως ήμουν μεγαλύτερος του. Έπιασα το χέρι του και το γύρισα προς τα πίσω τόσο απότομα που τα κόκαλα έγιναν κομμάτια. Όμως, στα μάτια του δεν υπήρχε ίχνος έκπληξης.