Tajemnica bogów

ROZDZIAŁ I

      Obudziłam się w środku nocy. Nie wiedziałam co się dzieje oraz czemu nie mogę spać. Jeszcze bardziej niepokoiło mnie to, że nie mogę zamknąć oczu. Im bardziej je mrużyłam, tym szerzej się otwierały. Uznałam, że może bogowie — jeśli w ogóle istnieją — zezłościli się na mnie. Podniosłam poduszkę spod głowy i obtoczyłam nią moją głowę, tak by zakrywała mi uszy. Nie pomogło.

     Okna się same otworzyły, a do mojego pokoju wpadł mroźny wiatr. Wkrótce poczułam jeszcze większe zimno. Obejrzałam się dookoła — całe moje ciało było pokryte śniegiem, chociaż był środek lata! Wstałam, by zamknąć okno — klamka odpadła. Chmury szalały, lało jak z cebra. Co chwilę dało się słyszeć grzmoty, a oczy szalały od błyskawic które dało się widzieć na niebie co chwilę.

— Z-zeus-sie... — zaczęłam niepewnie. — J-jeśli mnie słysz-szysz, p-przestań...

     Nic to nie dało. Wręcz przeciwnie: burza stała się o wiele potężniejsza. Pioruny waliły w bloki, tynk się kruszył, a gdy jedna z błyskawic wpadła prosto w drzewo, jedna z jego części spadłą prosto na budynek, w którym próbowałam spać. Gałęzie wraz z liśćmi wpadły do mojego okna, rozbijając szyby. Zielone liście masowały mnie po plecach, muskając każdą część mojego ciała.

     Teraz naprawdę się wystraszyłam. Nie wiedziałam, co robić. Drzwi mojego pokoju otworzyły się samoistnie. Spróbowałam schować się pod kołdrą, lecz pień drzewa miażdżył moje ręce i nie mogłam się ruszyć.

     Do mojego pokoju wkroczyło coś, co przypominało staruszkę-zombie w bikini i naszyjniku z muszelek znad Morza Jońskiego otaczającego całą Pardę. Gdy otworzyło usta, widać w nich było ciemność bez niczego, po prostu otchłań. Moją twarz oblał zimny pot. Na całe moje ciało wstąpiła gęsia skórka. Po chwili przerażająca postać przemówiła:

Po której twarz twoja zblednie.

Prawda będzie szokująca,

Persefona będzie sroga.

A gdy trafisz do podziemia,

Poznasz istoty podobne do cienia.

Zachowaj zimną krew,

Gdyż zaraz Zeus pokaże swój gniew.

     Na dźwięk tego wszystkiego przeraziłam się. Z wrażenia zemdlałam.

     Oprzytomniałam następnego dnia, ubrałam się i zeszłam na dół. Nie potrafiłam przypomnieć sobie żadnych zdarzeń z poprzedniego dnia. Wszystko dzisiaj wyglądało normalnie, więc stwierdziłam, że nie ma powodu, by się niepokoić.

— Hej! — krzyknął mój przyjaciel Aison.

— Cz-cześć... — Nie mogłam zrozumieć, czemu mój głos aż tak się chwiał. Przecież wszystko było normalne!

— Cassandro, wyglądasz na nie wyspaną — stwierdził tata mojego kolegi. — Coś się stało?

— N-nie, wujku... — Nazywałam go tak, bo świetnie się znaliśmy i nie było potrzeby na znaną wszystkim formułę ,,proszę pana". Nie było między nami żadnego pokrewieństwa.

— Wyglądasz dość dziwnie. Masz gorączkę? — pomyślał.

     Zanim zdążyłam odpowiedzieć, z kredensu spadł mój notes. Podniosłam go i przy okazji spojrzałam na pierwszą stronę. Przypomniał mi się wczorajszy dzień.

— Jestem już spóźniona, muszę iść do pracy! — rzuciłam na szybko i wybiegłam.

— Co?! — krzyknął za mną wujek.

     Nim skończył mówić, ja już byłam w drodze do sklepu z meblami. Minęło kilka minut zanim dobiegłam, ale od razu po dotarciu na miejsce otworzyłam drzwi i wpadłam do środka oraz... na poprawiającą ceny Agathę.

     Upadłyśmy we dwoje na podłogę. Kobiecie rozwiązał się węzeł na głowie zrobiony z włosów. Nie wiedziałam, jak ona może zawiązywać je w tak mały kok — przecież w tej chwili włosy sięgały jej do pasa!

— Uważaj! — rozkazała brunetka.

— P-przepraszam... — odparłam, wstając z ziemi.

     Agatha poprawiła włosy, po czym wróciła do przyklejania cen na meble.

— Mogę w czymś pomóc? — dopytałam — Nie chcę tu stać i patrzeć, jak inni harują.

— Jeśli chcesz, możesz pomóc Druzylli na kasie. Ma czasem problem z rozpoznawaniem klientów i nie chce przypadkiem nazwać któregoś z facetów panią.

— Już tam pędzę! — Nim kobieta zdążyła odpowiedzieć, ja stałam już za ladą i pomagałam w liczeniu pieniędzy. Jak na razie, było ich bardzo dużo: spokojnie starczyłoby mi na 3 ciepłe posiłki, lecz nawet nie pomyślałam o kradzieży. Nie chciałam stracić pracy w pierwszym dniu.

     Po chwili do sklepu wszedł pierwszy klient.

— Witamy w... — zaczęła Agatha, próbując przypomnieć sobie nazwę sklepu w którym pracuje. — ekhem... Raju meblowym u cioci Druzylli.

     Klient przeszedł do kasy, a Druzylla od razu wstała z krzesła i wyciągnęła swoje ręce w różowym, własnoręcznie dzierganym swetrze, by podać dłoń mężczyźnie.

— Niech Zeus będzie z tobą. — Staruszka pokłoniła się mu. — W czym możemy pomóc?

— Szukam szafy, najlepiej białej.

— Ta może być dobra. — Agatha wskazała palcem na jedną z szaf.

     Podbiegłam do kobiety. Mężczyzna poszedł za mną.

— Ile tu może być miejsca? — zastanawiał się, masując swoje skronie i mrużąc brwi.

— Nie wiem — odparłam, otwierając szafę. — Dość dużo. — Mój głos brzmiał, jakbym mówiła z daleka oraz był trzykrotnie powtórzony przez echo. W tej chwili moja głowa wyglądała, jakbym wpadała prosto w ścianę.

     Druzylla wyglądała, jakby przypomniała sobie coś złego i musiała się tym ze mną podzielić. Biegła jak na maratonie!

— Cassandro, stój! Ta szafa jest niebez... — Niestety, było już za późno. Zniknęłam, a szafa tak jakby wciągnęła mnie do środka.