Büyük Aşk'ın Kalıcı İzleri

☆ 2. Bölüm ☆

DUYGU'DAN

Gözlerim dolu şekilde karşımdaki manzaraya bakıyordum.  İçimde tarif edilemez bir acı vardı.  Öyle güçlü bir acı ki bu, yüreğimi yangın yerine çeviriyordu. Bu görüntüyü görmemeyi ne çok isterdim. Sanki, içimde mahşer yangını var. Bir türlü dinmiyor, su serpilmiyordu. Nasıl bir acı bu Allahım?  Nasıl bir günah işledim de cezası bu kadar ağır oldu? Sevdiğim adam, aşkından deli olduğum adam o kızla sözleniyordu. Öyle mutlu görünüyordu ki, yüzündeki o gülüşün, yaşadığı o mutluluğun sebebi olmak istedim. Hayatım boyu hep bunu istedim. Sarıldı, o kıza sarıldı!  O kızın yerinde olmayı ne kadar çok düşlemiştim ben. Yüzükleri takma anı geldiğinde bu kadarına dayanamayacağımı bildiğim için arkamı dönüp gitmek istedim. Aklım çığlık atıyor git diye, kalbim ise kal sonuna kadar izle diyor.  Her zamanki gibi kalbimi dinlemeyi seçtim.  O kız, sevdiğim adamın parmağına yüzüğü taktığında gözlerimi sımsıkı kapadım ve yaşlar usulca süzüldü yanaklarıma. Sıra sevdiğime geldiğinde bir şey oldu. Bir ses duydum. Uzaklardan bir ses ve bu ses beni kendine çekiyordu.

Gözlerimi yavaş yavaş açıp etrafıma baktığımda, işittiğim sesin telefonun alarm sesi olduğunu gördüm. Uzanıp telefonu komodinin üzerinden aldım ve alarmı kapattım. Yine kabus gibi bir rüya görmüştüm.
Ara sıra böyle rüyalar gördüğüm oluyordu. Onu rüyamda güzel şekilde görmek bile haramdı bana. Acaba şimdi nerde? Nasıl? Ne yapıyor? Kimle beraber? Hayatında biri var mı? Varsa o kız kim?

Aklımda binlerce cevabı bilinmez sorular dolanıyordu. Onu çok seviyordum, çok. Kafamdaki soruları daha sonra düşünmek üzere bir rafa kaldırdım ve yatağımdan kalkıp banyonun yolunu tuttum. Güzel bir duş bana çok iyi gelecekti. Sıcak suyu ayarladıktan sonra saçlarımı ıslatıp, şampuanı sürdüm, köpürttüm ve yıkadım. Çok güzel kokusu vardı, papatya kokuyordu saçlarım. Banyodan çıkıp giysilerimi giydikten sonra, saçlarımı kurutmadan mutfağa gittim.

Kahvaltı için bir şeyler hazırladım ve yedim. Yemeğimi bitirip, sofrayı topladım ve bulaşıkları yıkadım. Daha sonra salona geçtim. Bu sırada telefonum çaldı. Annem arıyordu.

" Efendim annem."

" Kızım, biz bu gün dönüyoruz. Akşama evde oluruz.  Aç kalma, bir şeyler hazırla ye tamam mı?"

" Tamam anne, merak etme." diyip telefonu kapattım. Bir az televizyon izledikten sonra yapacak bir şey kalmadığı için yeniden odama geçtim ve yine çizim yapmaya başladım. Umarım gönlümce bir şirket bulurum.

Ben kendimi çizime o kadar kaptırmıştım ki, aniden kapı açıldı. Yerimden sıçradım. Gelen annemdi.

" Ay! Anne ya... öyle odaya girilir mi? Ödüm patladı." dedim hafif yüksek sesimle.

Annem " O kadar seslendim sana, cevap vermeyince meraklandım ne yapayım?" diye söylendi.

" Gördüğün üzere annecim, çizim yapıyordum duymadım."

Annem yanıma gelerek, saçlarımın üzerine öpücük kondurdu. İçime öyle bir huzur doldu ki, suratımda küçük bir  gülümseme yer edindi. Annem saçlarımı okşayarak
" Benim güzel kızım, zeki kızım. Ben inanıyorum. Çok güzel olacak her şey. Bu kadar yıl çalıştın, çabaladın. Her şeyin en iyisini yapmaya çalıştın her zaman. Dilediğin gibi olacak her şey inşallah. Çok yorma kendini." dedi.

Bende gülümseyerek
"Annelerin kraliçesi, siz acaba müneccim misiniz? Nerden biliyorsun  dediklerinin olacağını?" dedim.

Annem de bana gülümseyerek
' Sus kız! Müneccimmişmişim. Anneyim ben anne! Anneler hiss eder. Hem ben senin ne kadar çalıştığını, emek verdiğini görüyorum. Başarısız olman imkansız."dedi. Sonra da bana sıkıca sarıldı.

Ben de anında anneme sarıldım. O mis kokusunu ciğerlerime  çektim. Annem benden ayrıldıktan sonra

" Hadi, mutfağa gel. Yemek hazır." dedi.

"Anne yemek mi hazırladın gelir gelmez? Ne gerek vardı ki?" diye sordum, annem cevabında

" Biz yedik, sen açsındır diye yaptım. Yememişsindir sen bir şey. Belli, çizimle uğraşmışsın."

Canım annem nasılda biliyor kızını. Kocaman gülümsedim dediklerine. E doğru diyordu sonuçta. Anneme tamam diyip, mutfağa gittim.

Mutfakta yemeğimi yedikten sonra,  sofrayı topladım ve yıkadım. Anneme yükleyenezdim sonuçta ve salona doğru gittim.

Babam koltukta oturup haberleri izliyordu. Yanına gidip sarıldım. O da bana sarıldı.

"Prensesim nerdesin sen? Ne zamandır gelmişiz biz, sen yoksun?" babmın sitem dolu sesine güldüm. Haklı adam yani.

" Babacım çizimlerle uğraşıyordum. Kendimi kaptırmışım. Geldiğinizi duymadım."
dedim tatlı tatlı gülümseyerek. Babam da annem gibi saçlarımı okşayarak konuştu.

"  Gönlünce bir şirket, bir yer bulacağına eminim.  Hep istediğini elde eden biri oldun. Bunu da yapacağına ve iyi bir mimar olacağına inancım tam prensesim.  Seninle her zaman gurur duyduk, benim akıllı kızım."

Gözlerim doldu. Duygu yüklü şekilde başımı kaldırıp babama baktım ve ona bir az daha  sarıldım.
" Canım babam. İyi ki, benim babamsın. Dünyanın en harika babasısın. Seni çok seviyorum." diye konuştum.
Babamla bir az daha oturduktan sonra  odama çekildim ve kızlarla konuşmak için whatsapp  grubumuza  girdim.

Ben: " Kuzucuklar, nabersiniz?" yazıp gönderdim.

Çapkın prenses: "İyidir kanka."

Bal arısı: " Yorgunum ben yaa. Kafamı kaldırmadan ders çalıştım tüm gün. Umarım sınav iyi geçer."

Uyku Manyağı: " Ölüyorum abii. Çok yorucu gündü. Siz nabersiniz?" Buketin yazdığına kıkırdadım her zamanki gibi.

Ben: " Deniz kuşum, biz sana inanıyoruz. En iyisini yaparsın sen."

Çapkın prenses: " Aynen kanka."

Uyku Manyağı: " Aynen doğru."

Bal arısı: " Çikolatalı sütüm, çok heyecanlıyım. Sanki ilk kez sınava girecem."

Çapkın prenses: " Eheheheh."

Ben: " Ahaha. Alemsin ya Deniz."

Ben: " Efra nerde kızlar?"

Çapkın prenses: " Kanka Efra galiba yeni kitap yazıyor. Biliyorsunuz, telefonu sessize alıyor o çalıştığı zamanlar. O yüzden duymamıştır."

Ben: " Tamam canım."

Ben: " Ben uyumaya gidiyorum. Baya yorgunum ben de. İyi geceler aşkolar."

Çapkın prenses: " İyi geceler güzeller."

Bal arısı: " İyi geceler aşkolar."

Uyku Manyağı: " İyi geceler kankilerim."

Gruptan çıktım, pijamalarımı giydim ve banyoya gittim. Dişlerimi fırçaladıktan sonra yatağıma girdim ve her zaman yaptığım gibi, bu gün de yine onu düşleyerek uykuya daldım.