Kendimle boğuşurken yine düşünceler almış beni götürmüş.. Dalmışım. Gözlerimi Feyyaz Amca'nın sesiyle açtım;
-"Hadi toparlan gidiyoruz."
Hâlâ hastanede olduğumuzu unutmuşum. Yavaşça yattığım yataktan doğruldum. Tek istediğim şey buradan çıkmaktı. Feyyaz Amca kapıda bekliyordu. Yanına gittim;
-"Doktor çıkmamıza izin verdi mi?" diye sordum.
Onaylarcasına başını salladı. Gülümsedim. Ve hastaneden çıktık. Arabaya bindiğimizde bi an afalladım. Feyyaz Amca bunu farketmiş olacak ki, dikiz aynasını düzeltirken;
-"Endişelenmene gerek yok evladım. Doktorunda dediği gibi, parçalar.. Yerine oturması zaman alacak, başını ağrıtacak. Sabretmemiz gerekecek." dedi.
Gülümsedim. Onunla konuşmak bana çok iyi geliyordu. İçim biraz olsun rahattı. Zamanla yerine oturacaktı parçalar. Yapmam gereken beklemekti. Sonunda eve gelmiştik. Arabadan indiğimde bizi kapıda bekleyen Ayla Hanım'ı ve Kuzey'i gördüm. Meraklanmış gözüküyorlardı. Eve geldiğimizde Ayla Hanım;
-"Çok merak ettik sizi. Hoşgeldiniz içeri girin hadi yemekler soğuyacak." dedi.
İçeri girer girmez lavaboya gittim, yüzümü yıkadım. O sırada Kuzey geldi;
-"İyi misin kardeşim?"
-"Evet, daha iyiyim. Yanımda olduğun için çok teşekkür ederim kardeşim." dedim ve birbirimize sarıldık.
Evet bir ailem vardı ama hafızamı kaybetmeden önceki ailemi çok merak ediyordum. Bi ailem var mıydı onu bile bilmiyordum. Hafızamı bi kaza sonucunda kaybettiğimi biliyordum sadece. Ondan öncesi yoktu. Kuzey'e sarıldıktan sonra Feyyaz Amca'nın sesini duyduk;
-"Ooo en sevdiğim yemekler! Karıcığım yine döktürmüşsün. Çocuklaar bence bunları kaçırmak istemezsiniz!" diye seslendi.
Bizde gülümsedik ve mutfağın yolunu tuttuk. Yemekten sonra odama geçtim. Tam ödevimi yapacaktım ki yatağa oturdum. Düşünmeye ve zamana ihtiyacım vardı. Merak ettiğim onlarca şeyin içinde boğulmuştum.
Kafamı yastığa koyup hatırlamaya ve zihnimi zorlamaya başladım..
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
"Bugün tam bir ay oldu. Ailemin paramparça oluşunun üzerinden tam bir ay geçti. Ve ben şimdi hastaneye otopsi sonuçları için gidecektim. Bu neyi değiştirecekti bilmiyorum, ama kalbim çok acıyor. Kızım Asya, durmadan abisini soruyor; merak ediyordu. O sordukça içim daha çok parçalanıyor..
Az sonra ayakkabılarını giydirdim, ve evden kızımla birlikte çıktık. Duraktan çağırdım taksiyi kapının önünde görünce bindik. Ve A****** Hastanesi dedim. Asya şaşırmış gibi baktı;
-"Anne nereye gidiyoruz?"
-"Hastaneye gidiyoruz kızım."
-"Abimle babamı mı alıp gelicez?"
....
Yanaklarım ıslanınca farkettim ağladığımı. Asya'ya belli etmemeye çalışsam da, o küçücük yaşında her şeyin farkındaydı. Hastaneye yaklaşınca çantamı toparlayıp yüzümü elimle sildim. Taksi durunca parayı uzatıp arabadan indik.
Asya'nın elinden tuttum ve hastanenin önüne doğru yürümeye başladık. İçimde öyle boş bir his vardı ki. Artık ruhum ağlamaktan ve üzülmekten baygındı. Ayakta zor duruyordum ama kızım için durmalıydım. Hastaneden içeri girdiğimizde "Danışma" yazan yere ilişti gözüm ve oraya doğru yürüdük. Danışmadaki kadının yanına gelmiştik.
-"Merhaba, nasıl yardımcı olabilirim?"
-"Merhaba." dedim ve durdum. Asya'nın yanında söyleyemeyeceğimi anlamıştım. Kızıma karşımdaki koltukları göstererek;
-"Annecim sen şuraya otur beni bekle." dedim ve danışmana geri döndüm;
-"Iıı, tekrardan merhaba. Bundan bir ay önce.. oğlumu ve eşimi bi araba kazası sonucunda kaybettim. Otopsi sonuçları bugün çıkacak dediler."
-"Başınız sağolsun. Hemen kontrol ediyorum, bi kaç saniye bekleteceğim.. Eşinizin ve oğlunuzun isim ve soyismini alabilir miyim?"
-"Eşim, Hakan Yılmazer. Oğlum, Mert Yılmazer." dedim.
Ve hâlâ ayakta zor duruyordum. Biraz daha dayanmalıydım. Danışman bilgisayarda bir şeylere bakındıktan sonra;
-"Soldaki merdivenlerden girince ikinci kat." diyince,
Asya'yı oturduğu yerden aldım ve ikinci kata doğru çıkmaya başladık...
İkinci kata vardığımızda, gördüğümüz ilk sandalyelere oturduk. Biraz sıra vardı. Sıranın bize gelmesini beklemeye başladık...
* * * * * * * * * * * * ** * * * * * * * *
