Πηγαινέ με μέχρι το φεγγάρι

Η Αρχή

>>Πειραιάς 05.46π.μ.<<

Αφήνω την πόρτα ανοιχτή, μπαίνει κρύο μέσα στο δωμάτιο, διαπερνά το κορμί μου και νιώθω τον αέρα να χαϊδεύει το πρόσωπό μου, πλέκει τα μαλλιά μου δυο μεγάλες πλεξούδες. Κρυώνω. Τραβώ το σεντόνι και αυτό αγκαλιάζει και ντύνει το γυμνό μου σώμα στα άσπρα. Η μυρωδιά της γαρδένιας καταφέρνει να φτάσει στην μύτη μου και να μου φέρει στο μυαλό παλιές γνώριμες μελωδίες. Τα αηδόνια μου σιγοτραγουδούν, συνοδεύοντας τις. Ο αέρας με φωνάζει. Έτσι με το σεντόνι που είμαι ανοίγω τα παντζούρια και αντικρύζω τον ήλιο. Μόλις είχε ανατείλει. Κάνω μια να τον πιάσω. Μου χαμογελάει και ξανακρύβεται. Και εγώ τον ξαναψάχνω. Μακάρι να μπορούσα να παίζω αυτό το παιχνίδι όλη μέρα. Να κρύβεται, εγώ να τον ψάχνω και να μου χαμογελάει. Μαζί του χαμογελούσε και ένα αγόρι τυλιγμένο και αυτό στα σεντόνια όπως εγώ από την απέναντι πολυκατοικία. Του ανταπέδωσα το χαμόγελο με ένα κάπως πιο αμήχανο. Άραγε τι να σκεφτόταν ;