Πηγαινέ με μέχρι το φεγγάρι

Η παραισθησιογόνα πλευρά της Όντρει

>>Πειραιάς 10:28π.μ.<<

Έχουν περάσει τρεις μέρες από τότε που πήγαμε στο φεγγάρι και δεν έχω σταματήσει να ονειροπολώ εκείνη την μέρα. Σήμερα αποφάσισα να ζωγραφίσω τις σκέψεις μου. Στήνω το καβαλέτο και βάζω χρώματα. Πιάνω το πινέλο και αυτό με οδηγεί μόνο του. Βουτά μέσα στα χρώματα και σχηματίζει ότι αυτό θέλει. "Τι ζωγραφίζεις;" το ρωτάω με απορία. Σταματά. "Εσύ τι θέλεις να ζωγραφίσω; "ρωτά. Ένα διάστημα σιωπής χωρίζει την απάντησή μου. "Τις σκέψεις μου". "Για να τις ζωγραφίσω πρέπει και εσύ να με αφήσεις να τις εξερευνήσω" μου απαντά. "Και πρέπει και εσύ η ίδια να τις ξέρεις, εσύ τις ξέρεις;". "Υποθέτω γνωρίζω τι συμβαίνει μέσα στο μυαλό μου" το λέω διστακτικά. "Τι λες; Θα με αφήσεις να μπω μέσα στο μυαλό σου;".  Του ανοίγω την πόρτα και τον καλωσορίζω. "Για να δούμε τι θα πάρουμε από αυτό" λέει. Φεγγάρια και ήλιοι, ποδήλατα, πουλιά, λουλούδια, μουσικές και μελωδίες, χρώματα και σχήματα, περίεργα χαμόγελα και δάκρυα, παλαβό μυαλό γιατί σε αισθάνομαι τόσο μπερδεμένο και αφηρημένο; 

Το πινέλο σταματά. Τρίβω τα μάτια μου και προσπαθώ να καταλάβω τη ζωγραφιά. Με μια πρώτη ματιά διακρίνω δύο μεγάλα κίτρινα λουλούδια, με ηλιοτρόπια έμοιαζαν. "Τι βλέπεις;" με ρωτά το πινέλο και εγώ ξανακοιτώ τον καμβά με όλη την που προσοχή μπορώ να του δώσω. "Δεν είμαι σίγουρη" του απαντώ. Όντως δεν ήμουν. "Είναι μπερδεμένη" του απαντώ με αβεβαιότητα. "Άρα πέτυχα αυτό που ήθελα, έτσι δεν είναι;" μου απευθύνεται. "Τι εννοείς;" τον ρωτάω με απορία. "Όντρει" κάνει μια παύση. "Το μυαλό σου είναι τόσο αφηρημένο, αδυνατώ να το ξεμπερδέψω. Αυτό δεν είναι απαραίτητα αρνητικό ξες. Δες τι δημιούργησες." Ξαναβλέπω τον καμβά. Τελικά μπορεί και να έχει δίκιο. Χτυπά η πόρτα. Ανοίγω το ματάκι και βλέπω τον Έλιο.